49:61
61
CAPUT
III.
62
Dei
tribunal,
quisquis
sibi
peccati
conscius
est,
sub
ignominia
sua
iacere
confusum
ac
perditum
:
ut
nullus
peccator
Dei
conspectum
ferre
queat,
quemadmodum
in
Adae
exemplo
conspicimus1).
Iterum
ratione
a
contrario
sumpta
pugnat:
unde
observandum
quid
sequatur.
Quoniam
omnes
sunt
peccatores,
infert
Paulus,
defici
vel
esse
orbatos
iustitiae
laude.
Nulla
ergo
secundum
eius
doctrinam
iustitia,
nisi
perfecta
et
absoluta.
Si
qua
enim
dimidia
esset,
non
oporteret
omni
gloria
protinus
spoliari,
qui
peccator
esset.
Quo
satis
refellitur
partialis
(ut
vocant)
iustitiae
commentum.
Nam
si
verum
esset,
nos
partim
operibus
iustificari,
partim
Dei
gratia:
non
valeret
hoc
Pauli
argumentum,
ideo
vacuos
esse2)
omnes
Dei
gloria,
quia
sint
peccatores.
Certum
igitur
est,
nullam
esse
iustitiam
ubi
est
peccatum,
donec
maledictionem
Christus
aboleat.
Atque
id
est
quod
habetur
ad
Galatas
3,
10:
Omnes,
qui
sub
lege
sunt,
maledictioni
esse
obnoxios:
ab
hac
vero
nos
liberari
Christi
beneficio.
Gloriam
Dei
accipit
pro
ea,
quae
coram
Deo
locum
habet,
ut
apud
Iohannem
(12,
43):
Dilexerunt
magis
gloriam
hominum
quam
gloriam
Dei.
Atque
ita
nos
ab
humani
theatri
plausu
ad
tribunal
coeleste
vocat.
24.
Iustificati
gratis.
Participium
loco
verbi
positum,
more
Graecis
usitato.
Sensus
est,
quoniam
nominibus
in
se
nihil
aliud
restat,
nisi
ut
iusto
Dei
iudicio
confessi3)
pereant:
ideo
gratis
eius
misericordia
iustificantur.
Succurrit
enim
Christus
huic
miseriae,
ac
se
fidelibus
communicat,
ut
in
se
uno
inveniant
omnia,
quae
illis
desunt.
Nullus
est
forte
in
tota
scriptura
insignior
locus
ad
vim
istius
iustitiae
illustrandam.
Ostendit
enim
Dei
misericordiam
causam
esse
efficientem:
Christum
cum
suo
sanguine
esse
materiam:
formalem,
seu
instrumentalem,
esse
fidem
e
verbo
conceptam:
finalem
porro,
divinae
et
iustitiae
et
bonitatis
gloriam.
Quantum
ad
causam
efficientem,
dicit
gratis
nos
iustificari,
et
quidem
ipsius
gratia.
Itaque
bis
expressit
totum
esse
Dei,
nihil
nostrum.
Satis
fuisset,
gratiam
meritis
opponere:
sed
ne
dimidiatam
imaginaremur,
clarius
addita
repetitione
asseruit
quod
volebat,
et
uni
Dei
misericordiae
solidum
iustitiae
effectum
vindicavit,
quam
in
partes
discerpunt
sophistae
et
mutilant,
ne
suam
inopiam
fateri
cogantur.
Per
redemptionem.
Materia
nostrae
iustitiae,
quod
sua
obedientia
Christus
patris
iudicio
satisfecit,
et
vices
nostras
subeundo
tyrannide
mortis,
qua
tenebamur
captivi,
nos
liberavit.
Nam
sacrificii
quod
obtulit
expiatione,
sublatus
est
noster
reatus.
Quo
rursus
optime
refellitur
eorum
commentum,
qui
iustitiam
qualitatem
esse
volunt.
Nam
si
coram
Deo
*)
in
Adam
videmus.
Observa
autem
quid
ex
hac
ratione
e
contrario
sumpta
consequatur.
2)
nudari
3)
confusi
|