41:61  61  IN  DANIELEM.  CAP.  VII.  62  genitum.  Christus  ergo  sic  ad  tempus  se  ipsum  exinanivit,  ut  tamen  et  miraculis  et  pluribus  documentis  praebuerit  certam  et  luculentam  speciem  coelestis  suae  gloriae.  Ita  non  abs  re  ostensus  fuit  Danieli  in  nubibus.  Sed  ubi  adscendit  in  coelum,  tunc  exutus  mortali  corpore  induit  novam  vitam.  Ideo  Paulus  etiam  sexto  ad  Rom.  cap.  (v.  10)  dicit  ipsum  vivere  vitam  Dei.  Et  conveniunt  optime  loquutiones,  quibus  saepe  utitur  ipse  Dominus,  praesertim  in  evangelio  Ioannis,  Vado  ad  patrem:  expedit  ut  vadam  ad  patrem,  quia  pater  maior  me  est  (Ioann.  16,  7  et  14,  28):  hoc  est,  expedit  ut  conscendam  regium  tribunal,  quod  mihi  pater  aeterno  consilio  erexit,  atque  ita  totus  mundus  sentiet  mihi  summum  imperium  esse  datum.  Nunc  ergo  tenemus  summam  verborum  prophetae.  Sed  quoniam  multi  fanatici  quae  dicuntur  de  persona  mediatoris  rapiunt  in  eam  partem,  quasi  Christus  non  esset  verus  Deus,  sed  initium  haberet  a  patre,  et  quidem  initium  temporis:  ideo  notandum  est,  quod  hic  dicitur  a  propheta  neque  in  humanam  Christi  naturam  competere,  proprie  loquendo,  neque  in  divinam:  sed  hic  statui  nobis  mediatorem,  qui  est  Deus  manifestatus  in  carne.  Nunc  si  hoc  principium  tenemus,  describi  nobis  Christum,  non  quatenus  est  Dei  sermo,  nec  quatenus  est  semen  Abrahae,  sed  describi  mediatorem,  hoc  est,  aeternum  Deum,  qui  voluit  esse  homo:  ut  sese  subiiceret  Deo  patri,  ut  nobis  esset  similis,  ut  esset  nobis  advocatus:  tunc  nulla  restabit  difficultas.  Apparuit  ergo  Danieli  quasi  filius  hominis,  qui  postea  fuit  vere  et  re  ipsa  hominis  filius.  Fuit  in  nubibus,  hoc  est,  discretus  a  communi  hominum  sorte  :  quoniam  semper  gestavit  aliquas  notas  deitatis,  etiam  ubi  humiliatus  est.  Iam  pervenit  usque  ad  Antiquum  dierum,  nempe  ubi  in  coelos  ascendit:  quia  tunc  patefacta  fuit  divina  eius  maiestas.  Et  ideo  dicit,  Expedit  vobis  ut  ego  vadam  ad  patrem,  quia  pater  maior  me  est.  Christus  hic  nihil  diminuit  ex  sua  deitate:  sed  quoniam  non  fuerat  cognitus  in  mundo  qualis  erat,  quum  scilicet  lateret  divina  eius  maiestas  sub  forma  servi,  ideo  patrem  vocat  simpliciter  Deum  :  ac  si  diceret,  Si  manerem  apud  vos  in  terra,  quid  vobis  prodesset  praesentia  carnis  meae  ?  Ubi  autem  conscendero  in  coelos,  tunc  conspicua  erit  unitas  quae  mihi  est  cum  patre.  Ubi  igitur  mundus  intelliget  me  unum  esse  cum  patre  et  unam  esse  deitatem,  sic  fiet  ut  spes  omnium  piorum  sit  stabilis  et  invicta  contra  omnes  tentationes.  Scient  enim  se  esse  sub  praesidio  hominis  et  Dei  simul.  Si  ergo  semper  versatus  esset  in  terris  Christus,  et  testatus  millies  fuisset  se  datum  nobis  esse  a  patre  custodem  salutis:  tamen  semper  esset  aliqua  vacillatio  et  anxietas.  Ubi  autem  scimus  ipsum  sedere  ad  patris  dexteram,  tunc  intelligimus  esse  vere  Deum:  quia  non  flecteretur  coram  ipso  omne  genu,  nisi  esset  Deus  aeternus.  Tenendum