37:61
61
CAPUT
XLII.
62
fuit
a
Deo,
quum
Christus
ad
hoc
legationis
munus
inauguratus
est.
Missus
enim
est
e
coelo
in
ipsum
spiritus
sanctus
sub
specie
columbae,
quae
nihil
aliud
prae
se
fert
quam
mansuetudinem
et
lenitatem.
Et
certe
signum
ipsi
rei
omnino
convenit.
Nec
enim
magnos
strepitus
movet,
nec
formidabilem
se
praebet,
ut
reges
terreni
solent:
neque
populum
suum
supra
modum
urgere,
aut
premere,
sed
potius
sublevare
ac
fovere
vult.
Nec
solum
id
praestitit
quum
apparuit
mundo,
sed
in
dies
per
evangelium
talem
se
praebet.
Hoc
igitur
exemplo
debent
ministri
evangelii,
quum
eius
vices
sustineant,
mansuetos
se
praebere,
et
sustinere
infirmos,
et
placide
ducere
in
viam,
ne
exstinguant
in
eis
igniculos
pietatis,
qui
vel
paulum
modo
emicant,
sed
potius
inflamment
totis
viribus.
Caeterum
ne
hac
mansuetudine
vitia
et
corruptelas
foveri
existimemus,
subiungit,
in
veritate
proferet
iudicium.
Quamvis
ergo
Christus
infirmos
sublevet
ac
sustineat,
tamen
longe
abest
a
blanditiis,
quibus
vitia
aluntur.
Corrigenda
igitur
sunt
peccata
sine
adulatione,
qua
nihil
magis
alienum
ab
ista
mansuetudine
esse
potest.
Itaque
diligenter
cavenda
nobis
sunt
extrema
:
id
est,
ne
vel
nimia
severitate
frangamus
debilium
animos:
vel
blanditiis
nostris
aliquid
mali
foveamus.
Ut
autem
melius
teneamus
in
quos
hac
mansuetudine
utendum
sit
Christi
exemplo,
sedulo
expendenda
sunt
prophetae
verba.
Calamum
quassatum
et
ellychnium
fumans
nominat.
Haec
igitur
ad
eos
non
pertinent
qui
robusti
sunt,
atque
pervicaciter
resistunt,
quique
furiosi
sunt,
ac
indomiti:
tales
enim
hac
indulgentia
indigni
sunt,
quin
potius
severitate
verbi,
tanquam
malleo,
frangendi
sunt
et
conterendi.
Itaque
sic
laudat
mansuetudinem,
ut
simul
quibus
apta
sit,
quando
et
quomodo
utendum
sit,
demonstret.
Nec
enim
convenit
duris
et
praefractis,
vel
sui
furoris
flammam
iaculantibus,
sed
qui
dociles
se
praebent,
ac
libenter
se
iugo
Christi
subiiciunt.
Et
fumandi
verbo
admonet
non
tenebras,
sed
scintillas,
tametsi
tenues
et
subobscuras,
ali
ab
ipso
ac
foveri.
Ubi
igitur
pervicacia
et
impietas,
illic
summa
severitate
agendum
est,
nec
ullo
modo
indulgendum:
ubi
vero
quaedam
vitia
non
prorsus
intolerabilia
sunt,
tamen
hac
lenitate
minime
foveri,
sed
corrigi
atque
emendari
decet:
quia
praecipua
semper
veritatis,
de
qua
loquitur,
habenda
ratio,
ne
vitia
tegantur,
atque
ita
occultam
putredinem
contrahant,
sed
infirmi
paulatim
ad
sinceram
rectitudinem
formentur.
De
iis
ergo
hic
agitur,
quibus
tametsi
multum
desit,
integro
sunt
animo,
et
studiosi
sunt
verae
religionis:
ut
saltem
inchoatum
in
iis
boni
aliquid
appareat.
Quam
enim
durus
in
contemptores
fuerit
Christus,
ex
multis
exemplis
abunde
patet.
Virgam
enim
ferream
cogitur
exserere
ad
comminuendos
eos
qui
se
pastorali
eius
pedo
regi
non
sustinent.
Nam
sicuti
vere
pronun-
|