8:609
609
MICHAELIS
SERVETI.
610
de
vulgo
dixerat.
Huius
tam
putidi
cavilli
prompta
est
refutatio,
quum
illie
ne
eximiis
quidem
et
singularis
praestantiae
viris
parcat:
imo
quum
non
alios
enumeret,
nisi
qui
singulari
aliqua
dote
excelluerunt.
Quod
autem
nunc
causatur
se
prophetis
plus
dedisse
quam
vulgari
populo:
id
quidem
interdum
ab
eo
factum
esse
non
infitior.
Quantulum
tamen
illud
sit,
et
quam
ieiunum,
breviter
monendi
sunt
lectores.
Iudaeos,
inquit,
intelligo,
maxime
vulgus
ipsum
:
nam
prophetas
stabilius
fides
haec
iustificabat.
Qualis
autem
fides?
Quia
sub
umbra
quadam,
inquit,
datum
illis
fuit
Christum
videre,
et
ad
eum
suspirare
prae
onere
legis:
quamvis
non
ideo
essent
a
legis
iugo
exempti.
Sed
quid
eum
iuvat,
hoc
in
transcursu
semel
aut
bis
attigisse,
quando
ex
professo,
de
veteri
populo
disserens,
in
unum
omnes
fasciculum
complicat?
Libro
enim
De
legis
et
evangelii
differentiis,
Iudaeos
omnes
pronunciat
Deo
servisse
in
vetustate
literae,
et
non
in
novitate
spiritus.
Ac
ne
quis
dubitet
hoc
patere
ad
selectissimos
usque
prophetas,
sic
ad
verbum
loquitur,
pag.
115:
Nunquam
aliquis
fuit
Iudaeorum
electus
aut
praedestinatus
ea
electione
qua
nos
praedestinavit
Deus,
ut
liberam
adoptionem
filiorum
reciperemus,
[pag.
209]
Et
Moses
et
prophetae
sub
lege
erant,
non
sub
gratia,
legis
servituti
obnoxii.
Postquam
autem
propheticas
visiones
recensuit,
concludit
tamen
nec
libertate
vera
fuisse
donatos,
nec
veram
adorationem
apud
ipsos
viguisse.
Praeterquam
quod
facile
perspiciunt
lectores,
Servetum
quocunque
ferebat
impetus,
in
contrarias
sententias
dilapsum
esse,
minime
obscura
est
in
sanctos
patres
contumelia,
quam
frustra
eluere
tentavit.
Tandem
ubi
ad
clausulam
disputationis
ventum
est,
pagina
321,
Iudaeos
negat
pariter
nobiscum
haeredes
fore,
quia
ancillae
sint
filii.
Eadem
pagina
novam
disputationem
exordiens,
nullam
veteri
populo
iustitiam
concedit,
nisi
mundanam.
Atque
in
hoc
ordine,
non
modo
prophetas
complectitur,
sed
nominatim
producit
in
medium:
quod
licet
spiritus
sanctus
per
eos
loquutus
sit,
suis
tamen
gestis
carnale
quid
vel
animale
sapiebant.
Subiicit
deinde,
quanquam
fidem
habuerint,
fuisse
tamen
carnales:
quia
fides
ipsa
mundana
erat,
pagina
324.
Quid?
an
illic
quoque
se
de
faece
plebis
agere
dicet?
Imo
in
illam
faecem
ab
eo
protruditur
Abraham.
Quanquam
prophetico
spiritu,
inquit,
sub
umbra
quadam
et
aenigmate
viderit
Christum,
coelestem
futuram
vitam
et
aeternitatem
in
eo
crediderit:
non
tamen
fuit
in
eo
tunc
regenitus:
temporalia
tunc
exposcebat.
Atque
ita
non
obstante
futurorum
spe,
dicitur
ipsius
tunc
iustitia
fuisse
carnalis,
sicut
acta
alia
carnalia.
Abraham
credidit
verbo
Dei
in
promissione
veteri
et
carnali:
nos
credimus
verbo
Dei
in
evangelio
novo
et
spirituali
promissiones
omnes
complente.
Dicitur
fides
eadem,
Calvini
opera.
Vol
VIII.
|