[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


8:609  609  MICHAELIS  SERVETI.  610  de  vulgo  dixerat.  Huius  tam  putidi  cavilli  prompta  est  refutatio,  quum  illie  ne  eximiis  quidem  et  singularis  praestantiae  viris  parcat:  imo  quum  non  alios  enumeret,  nisi  qui  singulari  aliqua  dote  excelluerunt.  Quod  autem  nunc  causatur  se  prophetis  plus  dedisse  quam  vulgari  populo:  id  quidem  interdum  ab  eo  factum  esse  non  infitior.  Quantulum  tamen  illud  sit,  et  quam  ieiunum,  breviter  monendi  sunt  lectores.  Iudaeos,  inquit,  intelligo,  maxime  vulgus  ipsum  :  nam  prophetas  stabilius  fides  haec  iustificabat.  Qualis  autem  fides?  Quia  sub  umbra  quadam,  inquit,  datum  illis  fuit  Christum  videre,  et  ad  eum  suspirare  prae  onere  legis:  quamvis  non  ideo  essent  a  legis  iugo  exempti.  Sed  quid  eum  iuvat,  hoc  in  transcursu  semel  aut  bis  attigisse,  quando  ex  professo,  de  veteri  populo  disserens,  in  unum  omnes  fasciculum  complicat?  Libro  enim  De  legis  et  evangelii  differentiis,  Iudaeos  omnes  pronunciat  Deo  servisse  in  vetustate  literae,  et  non  in  novitate  spiritus.  Ac  ne  quis  dubitet  hoc  patere  ad  selectissimos  usque  prophetas,  sic  ad  verbum  loquitur,  pag.  115:  Nunquam  aliquis  fuit  Iudaeorum  electus  aut  praedestinatus  ea  electione  qua  nos  praedestinavit  Deus,  ut  liberam  adoptionem  filiorum  reciperemus,  [pag.  209]  Et  Moses  et  prophetae  sub  lege  erant,  non  sub  gratia,  legis  servituti  obnoxii.  Postquam  autem  propheticas  visiones  recensuit,  concludit  tamen  nec  libertate  vera  fuisse  donatos,  nec  veram  adorationem  apud  ipsos  viguisse.  Praeterquam  quod  facile  perspiciunt  lectores,  Servetum  quocunque  ferebat  impetus,  in  contrarias  sententias  dilapsum  esse,  minime  obscura  est  in  sanctos  patres  contumelia,  quam  frustra  eluere  tentavit.  Tandem  ubi  ad  clausulam  disputationis  ventum  est,  pagina  321,  Iudaeos  negat  pariter  nobiscum  haeredes  fore,  quia  ancillae  sint  filii.  Eadem  pagina  novam  disputationem  exordiens,  nullam  veteri  populo  iustitiam  concedit,  nisi  mundanam.  Atque  in  hoc  ordine,  non  modo  prophetas  complectitur,  sed  nominatim  producit  in  medium:  quod  licet  spiritus  sanctus  per  eos  loquutus  sit,  suis  tamen  gestis  carnale  quid  vel  animale  sapiebant.  Subiicit  deinde,  quanquam  fidem  habuerint,  fuisse  tamen  carnales:  quia  fides  ipsa  mundana  erat,  pagina  324.  Quid?  an  illic  quoque  se  de  faece  plebis  agere  dicet?  Imo  in  illam  faecem  ab  eo  protruditur  Abraham.  Quanquam  prophetico  spiritu,  inquit,  sub  umbra  quadam  et  aenigmate  viderit  Christum,  coelestem  futuram  vitam  et  aeternitatem  in  eo  crediderit:  non  tamen  fuit  in  eo  tunc  regenitus:  temporalia  tunc  exposcebat.  Atque  ita  non  obstante  futurorum  spe,  dicitur  ipsius  tunc  iustitia  fuisse  carnalis,  sicut  acta  alia  carnalia.  Abraham  credidit  verbo  Dei  in  promissione  veteri  et  carnali:  nos  credimus  verbo  Dei  in  evangelio  novo  et  spirituali  promissiones  omnes  complente.  Dicitur  fides  eadem,  Calvini  opera.  Vol  VIII.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci