7:609
609
REFORMANDAE
RATIO.
610
mium
addictus
esset.
Unde
patet,
tale
venditionis
genus
sub
legis
mandatis
contineri.
Idem
et
de
virginitate
sentiendum.
Videre
enim
quisque
debet
quid
sibi
datum
sit,
ne
quis
incontinentia
laborans,
dum
caelibatam
appetit,
cum
Deo
luctetur.
Deinde,
qui
continentiae
dono
praeditus
est,
placere
sibi
non
debet
cum
suo
caelibatu,
quasi
genus
videndi
colat
aliis
perfectius.
Neque
enim
virginitas,
quasi
per
se
virtus
sit,
laudatur:
sed
dum
refertur
in
suum
finem:
ut
liberius,.avocamentis
omnibus1)
soluti,
studia
nostra
et
curas
omnes
conferamus
in
Dei
obsequium.
Et
cur
stipendio
abstinuit
Paulus,
nisi
ut
obviam
iret
pseudoapostolorum
malitiae,
qui
ideo
nihil
poscebant,
ut
infamiam
crearent
eius
ministerio,
vel
saltem
autoritati
detraherent?
Quid
autem,
obsecro,
praeter
officii
sui
modum
supererogat
minister,
dum
nihil
praetermittit,
quod
ad
ecclesiae
utilitatem
facturum
videt?
Non
potuit
aliter
facere
Paulus,
quin
se
et
apostolatum
suum
improborum
ludibrio
exponeret.
Quid
ergo
fecit,
primum
quod
non
debuerit,
deinde
quod
non
esset
ex
Dei
praescripto?
Iactant
etiam
exemplum
Davidis,
qui
coram
arca
saltavit.
Verum,
quid
hoc
ad
commentitios
cultus
stabiliendos?
Nam
si-novum
quempiam
cultum
erigere
in
animo
habuit
David,
quis
eius
temeritatem
excuset,
quum
rem
tam
severe
a
Domino
prohibitam
aggressus
sit?
Lex
certe
illa
communis
erat
omnium:
ne
facerent
quod
singulis
placeret,
sed
tantum
quod
[pag.
103]
Dominus
praeceperat
(Deut.
12,
8).
Si
quid
ergo
ad
mandatum
de
suo
addidit
David,
perperam
ausus
est
plus
quam
licebat.
Si
fatemur
peccasse:
quid
imitatores
iuvat
perversum
exemplum?
Ego
vero
non
concedo,
hoc
animo
saltasse
Davidem,
ut
cultum
sibi
non
mandatum
Deo
exhiberet.
Satis
scitur,
caeremonias
ita
pietatis
fuisse
exercitia,
ut
non
tam
ex
se,
quam
ex
fine
aestimarentur.
Quid
ergo
sibi
aliud
voluit
illa
Davidis
saltatio,
nisi
ut
arcam
Domini
magnifice
in
locum
cQeHtus
illi
destinatum
et
consecratum
deduceret?
Quanquam
non
dubium
est,
quin
peculiari
spiritus
instinctu
huc
adductus
fuerit:
quod
in
extraordinariis
sanctorum
factis
semper
observandum
est.
Verum,
ne
quis
calumnietur,
nos
in
rebus
externis
nimium
esse
morosos,
qui
adeo
praecise
tollamus
omnem
libertatem:
hic
testatum
velim
piis
lectoribus,
me
non
de
caeremoniis
litigare,
quae
decoro
tantum
et
ordini
serviunt:
vel
etiam
symbola
sunt
et
incitamenta
eius,
quam
Deo
deferimus,
reverentiae.
Nobis
enim
de
operibus
disputatio
est,
quae
per
se
Deo
placere
fingunt
mediatores,
et
quibus
eum
rite
coli
affirmant.
Nam
quum
illis
de
1)
de
tous
destourbier.
Calvini
opera.
Vol.
VII.
|