7:608
nem
sapimus,
ita
Deum
metimur
nostro
ingenio.
Unde
fit,
ut
semper
magis
arrideant
externae
pompae,
quae
nihili
sunt
coram
Deo,
quam
interior
cordis
veritas,
quam
solam
probat
ac
requirit.
Rursus,
nota
est
ingenii
nostri
lascivia,
quae
hic
maxime
exsultat,
ubi
nihil
prorsus
audendum
erat.
Quoslibet
cultus,
et
alios
subinde
atque
alios
comminisci,
homines
sibi
permittunt.
Neque
hoc
est
saeculi
unius
vitium.
Usque
ab
exordio
mundi,
ita
licenter
mundus
cum
Deo
lusit.
Ipse
autem
clamat,
nihil
sibi
pluris
esse,
quam
obedientiam
(1
Sam.
15,
22).
Itaque
omnes
cultus,
praeter
mandatum
suum
confictos,
non
modo
tanquam
irritos
respuit,
sed
plane
damnat.
Quid
testimoniis
utar
in
re
tam
aperta,
quum
proverbiales
inter
Christianos
esse
debeant
eiusmodi
sententiae?
Quod
prius
membrum,
quasi
supervacuum
secure
omittunt
fucosi
mediatores,
ut
ne
verbulo
quidem
attingant,
spiritualem
esse
Dei
cultum:
quid
aliud,
[pag.
101]
quam
latebras
quaeritant
ad
fallendum?
Fingamus
tamen
id
esse
tolerabile.
Quod
autem
in
operibus
per
se
bonis
numerant,
quae
sponte
suscipiuntur
absque
Dei
mandato,
in
eo
totam
pie
recteque
vivendi
regulam
pervertunt.
Ubi
enim
erit
illud:
Frustra
me
colunt,
docentes
praecepta
hominum
(Matth.
15,
9):
si
vagari
suo
arbitrio,
extra
Dei
legem,
hominibus
liceat?
Ac
eo
impudentiae
erumpunt,
ut
dicant
a
spiritu
sancto
discrepare,
qui
non
probant
supererogationis
opera.
Cur
istud?
An
quoniam
eiusmodi
opera
apud
Iesaiam
commendat
spiritus,
quum
hoc
solo
titulo
damnat
quaecunque
pulcherrimam
alioqui
speciem
habent,
quod
ea
Deus
non
requirat
e
manibus
nostris
(Ies.
1,
12)?
Video
quid
obiiciant:
ut
omnia
vendamus,
ut
perpetuam
colamus
virginitatem,
ut
gratuitam
praedicationis
operam
impendamus
ecclesiae,
non
praecipi
quidem
a
Domino,
placere
nihilominus.
Atqui
respondeo,
etiam
si
quis
haec
omnia
simul,
et
longe
maiora
praestet,
nihil
ultra
praestare,
quam
quod
lex
continet.
Illic
enim
iubemur
Deum
ex
toto
corde
diligere.
Quis
hominum
hanc
metam
sua
perfectione
superet?
Si
excipiant,
nullum
tamen
de
operibus
ipsis
speciale
exstare
mandatum,
ad
hoc
quoque
facilis
est
responsio.
Neque
enim
haec
omnibus
convenirent.
Neque
rite
suscipiuntur
in
eum
finem,
quasi
per
se
valeant,
aut
quasi
ita
coli
Deus
velit.
Si
quis,
nulla
necessitate
inductus,
vendat
quaecunque
habet,
abiecta
familiae
suae
cura,
quasi
venditio
per
se
sit
virtus,
nonne
stultitiae
merito
damnabitur?
Neque
enim
omnes
promiscue
alloquitur
Christus,
quum
dicit:
Vade,
et
vende
omnia:
sed
eum
qui
se
falso
tota
lege
perfunctum
putans
[pag.
102]
inani
fiducia
turgebat
(Matth.
19,
21).
Ut
eum
ostendat
Christus
procul
adhuc
a
tota
perfectione
abesse,
vitium,
in
quo
sibi
blandiebatur,
attingit:
quod
scilicet
opibus
suis
ni-
|