40:608
mundo,
deinde
quia
invitat
nos
ad
spem
vitae
melioris,
et
regignit
spiritu
suo
in
vitam
incorruptibilem.
Duplex
igitur
est
perpetuitas
regni
Christi
extra
eius
personam,
nempe
in
toto
corpore:
quia
etsi
ecclesia
saepe
dissipatur,
ut
nulla
appareat
sub
oculis
hominum,
tamen
nunquam
prorsus
interit,
sed
Deus
occulta
et
incomprehensibili
sua
virtute
eam
tuetur,
ita
ut
ad
finem
mundi
superstes
sit
futura.
Deinde
in
singulis
fidelibus
altera
est
perpetuitas,
quod
renati
incorruptibili
semine,
regeniti
etiam
Dei
spiritu,
iam
non
sunt
mortales
filii
Adae
duntaxat,
sed
gestant
vitam
coelestem
in
se
ipsis:
quia
spiritus
qui
in
ipsis
est
vita
est,
quemadmodum
dicit
Paulus
8.
ad
Rom.
cap.
(v.
10).
Tenendum
igitur
est,
quoties
scriptura
affirmat
aeternum
esse
Christi
regnum,
hoc
extendi
ad
totum
ecclesiae
corpus,
et
non
competere
tantum
in
eius
personam.
Videmus
autem
ut
aeternum
fuerit
hoc
regnum,
ex
quo
coepit
evangelii
doctrina
promulgari.
Nam
quamvis
ecclesia
quodammodo
sepulta
fuerit,
Deus
tamen
vitam
dedit
electis
suis
etiam
in
sepulcro.
Nunc
unde
factum
est,
ut
emerserint
filii
ecclesiae,
qui
sunt
quasi
populus
novus,
et
nuper
creatus,
quemadmodum
dicitur
Psalmo
102
(v.
19)?
nempe
hic
facile
apparet
mirabiliter
servari
a
Deo
reliquias,
etiam
ubi
nullae
exstant
in
hominum
conspectu.
Addit,
non
derelinquetur
populo
alieno
regnum
hoc.
Significat
his
verbis
propheta
non
posse
alio
transferri
hoc
regnum,
sicuti
contigerat
in
aliis.
Darius
ab
Alexandro
victus
fuit,
exstincta
fuit
quodammodo
eius
posteritas:
tandem
Deus
perdidit
maledictam
illam
gentem
macedonicam,
ut
nullus
superfuerit
qui
iactaret
se
esse
progenitum
ex
illa
familia.
Quantum
attinet
ad
Romanos,
etiamsi
fuerit
illic
semper
aliquis
populus,
tamen
probrose
illis
dominati
sunt
et
exteri
homines,
et
barbari,
et
qui
pleni
erant
ignominia,
et
innumeris
flagitiis.
Quantum
vero
attinet
ad
regnum
Christi,
neque
ipse
spoliari
potest
imperio
sibi
dato,
neque
etiam
nos,
qui
sumus
eius
membra,
possumus
regnum
amittere,
cuius
nos
fecit
consortes.
Christus
ergo
tam
in
se
quam
in
suis
membris
citra
ullum
mutationis
periculum
dominatur,
quia
salvus
semper
manet
et
integer
in
sua
persona.
Quantum
ad
nos
spectat,
quoniam
servamur
eius
gratia,
et
ipse
nos
recipit
in
fidem
et
custodiam
suam,
sumus
extra
aleam,
quemadmodum
dixi,
et
salus
nostra
in
tuto
est.
Nam
haereditas
quae
nos
in
coelo
manet
non
potest
nobis
eripi.
Nos
etiam
qui
custodimur
eius
virtute
per
fidem
(ut
ait
Petrus
[1.
Ep.
1,
5])
per
fidem
etiam
possumus
securi
esse,
et
quieti:
quia
quidquid
moliatur
Satan,
utcunque
mundus
admoveat
omnes
machinas
ad
nos
perdendos,
manebimus
tamen
salvi
in
Christo.
Videmus
qualiter
intelligi
debeant
prophetae
verba,
ubi
dicit
quintum
hoc
imperium
non
esse
alio
transferendum,
ut
derelin-
|