7:606
tum
aeternaeque
mortis
reatu
nos
eximit,
sed
temporalibus
quoque
poenis
redimendis
est
pretium.
Arridet
quidem,
prima
specie,
illa
distinctio:
poenam
aeternam
gratis
remitti
Christi
beneficio,
temporales
autem
nostris
satisfactionibus.
Sed
re
propius
inspecta,
protinus
evanescit.
1)
Reclamant
primum
omnes
prophetae,
qui
Dei
misericordiae
poenarum
relaxationem
ubique
assignant.
Quod
Deus
gratis
condonat,
certum
est,
nullis
operibus
nos
promereri.
Atqui,
dum
ita
Deum
loquentem
inducit
propheta
(Ezech.
20,
44
et
36,
22):
Propter
me
faciam,
non
propter
vos:
de
remittenda
temporali
poena
sermo
habetur.
Imo
quoties
fere
ad
petendam
gratuitam
veniam
confugiunt,
externas
calamitates
deprecantur,
ut
sunt
irae
Dei
indicia.2)
Et
quum
nos
recipit
Deus
in
gratiam,
simul
finem
malis
se
impositurum
promittit.
Denique
sicuti
culpam
poena
sequitur,
tanquam
fructus
arborem:
ita
culpa
remissa,
tanquam
[pag.
98]
excisa
radice,
poena
quoque
exstinguitur.
Verum
est
quidem
hoc
optimum
esse
remedium,
ne
iudicentur
homines
a
Deo
si
se
ipsos
iudicent:
quemadmodum
testatur
Paulus
(1
Cor.
ll,
31).
Id
tamen
perinde
accipi
non
debet,
ac
si
mutua
compensatione
ipsum
placarent.
Sed
quum
hoc
unum
agat
Deus
nos
puniendo,
ut
ad
poenitentiam
cogat,
non
mirum
est,
si
poenae
dicatur
occurrere
peccator,
qui
sponte
se
corrigit.
Verbis
enim
nos
invitat
prius
coelestis
pater,
quam
manu
feriat.
Si
voluntaria
in
nobis
conversio
apparet,
obtinuit
quod
volebat.
Illic
iam
cessat
puniendi
materia.
Denique,
sicut
in
futurum
tempus
respiciunt,
quae
piis
infliguntur
poenae:
ita
qui
eas
avertere
cupit,
non
est
quod
studeat
satisfactione
aliqua
quod
deliquit
expungere:
sed
se
quibuscunque
potest
modis
quum
ad
humilitatem,
tum
ad
veram
resipiscentiam
erudiens,
sui
ipse
peccati
ultor
sit
homo,"
ne
Deum
experiatur
ultorem.
Qui
Deum
sibi
vult
parcere,
ipse
sibi
ne
parcat,
nec
indulgeat.
Qui
erigi
vult
a
Deo,
se
ipse
humiliet.
Sed
hoc
totum
nihil
ad
mutuam
compensationem.3)
Nam
qui
in
hunc
modum
de
se
poenas
sumunt,
quo
praeveniant
Dei
iudicium,
constituunt
sibi
nihilominus
in
Christi
sacrificio
non
modo
culpae
expiationem,
sed
poenarum
etiam,
quascunque
meriti
sunt,
veniam.
Satisfactiones
porro,
quarum
usus
est
in
ecclesia,
quum
ad
exemplum
magis
pertineant,
pars
sunt
ordinis
politici,
non
autem
spiritualis
iustitiae
subsidia.4)
Huic
doctrinae,
qui
vel
tantillum
derogant,
1)
ceste
subtilite.
2)
Ed,
germ.
mendose:
iudicia
3)
recompense
pour
racheter
noz
fauteso
4)
et
n'attouchent
point
a
la
conscience,
pour
estre
moyens
d'acquerir
salut
ou
portion
de
la
iustice
spirituelle
que
nous
avons
devant
Dieu.
|