40:606
Sic
omnino
habendum
est,
et
ratio
hoc
dictat:
quia
nisi
fateamur
quartam
monarchiam
supervenisse
ubi
cessit
loco
et
gradu
tertia,
quomodo
reliqua
inter
se
convenient?
Hoc
igitur
notandum
est,
prophetam
non
respicere
ad
Caesares,
ubi
agit
de
ipsis
monarchiis:
imo
quod
vidimus
de
commixtione
sanguinis,
non
potest
ullo
modo
aptari
ad
Caesares,
quemadmodum
heri
admonui,
qui
hoc
restringunt
ad
Pompeium
et
Iulium
Caesarem
inepte
facere,
et
carere
iudicio
hac
in
parte.
Loquitur
enim
generaliter
propheta
de
populari
statu
et
continuo:
quum
inter
se
omnes
essent
cognati,
tamen
non
fuisse
stabile
imperium,
quia
intus
ipsi
se
ipsos
confecerint,
quum
pugnant
contra
sua
viscera.
Quum
ita
sit,
colligimus
insulsum
esse
illum
Rabbinum,
dum
absurditatem
illam
adiicit,
quod
scilicet
Christus
non
sit
filius
Mariae,
quia
natus
est
sub
Augusto:
ut
taceam
insipide
Christi
regnum
ab
eius
nativitate
inchoari.
Quintum
argumentum
ponit,
Quod
Constantinus
et
alii
Caesares
professi
fuerint
Christi
fidem.
Si
recipimus,
inquit,
Iesum
filium
Mariae
esse
quintum
regem,
quomodo
hoc
conveniet?
quia
imperium
romanum
adhuc
continetur
sub
illo
regno.
Nam
ubi
viget
Christi
religio,
ubi
ipse
colitur,
et
agnoscitur
pro
unico
rege,
non
debet
separari
regnum
illud
ab
eius
regno:
quum
ergo
Christus
sub
Constantino
et
eius
successoribus
obtinuerit
et
gloriam
et
potestatem
apud
Romanos,
non
potest
separari
eius
monarchia
a
Romana.
Sed
facilis
etiam
solutio
est,
Quod
hic
propheta
finem
imponat
romano
imperio
ex
quo
coepit
lacerari
in
partes.
Quantum
attinet
ad
principium
regni
Christi,
nuper
dixi
non
debere
referri
ad
tempus
nativitatis,
sed
ad
evangelii
praedicationem.
Ex
quo
autem
promulgari
coepit
evangelium,
scimus
dissipatam
fuisse
monarchiam
romanam,
ita
ut
tandem
evanuerit.
Ergo
neque
in
Constantino,
neque
in
aliis
duravit
imperium:
quia
dissimilis
fuit
status.
Deinde
scimus
neque
Constantinum,
neque
alios
Caesares
fuisse
Romanos.
Iam
a
Traiano
coepit
imperium
alio
transferri.
Exteri
enim
Romae
dominabantur.
Postea
scimus
quibus
monstris
Deus
obruerit
illam
veterem
gloriam
populi
romani.
Nihil
enim
fuit
magis
probrosum,
aut
pudendum
multis
imperatoribus.
Et
si
quis
percurrat
omnes
historias,
vix
reperiet
tam
prodigiose
alibi
dominatos
fuisse,
quam
Romae
vel
Heliogabalum,
vel
alios
similes.
Iam
taceo
Neronem,
et
Caligulam:
sed
loquor
de
exteris.
Tunc
ergo
abolitum
fuit
romanum
imperium
postquam
coepit
evangelium
promulgari,
et
Christus
mundo
passim
innotuit.
Ita
videmus
eandem
inscitiam
in
illo
Rabbino,
quae
ostensa
fuit
in
aliis
argumentis.
Ultimum
est,
Quod
romanum
imperium
adhuc
aliqua
ex
parte
maneat,
ideo
ad
filium
Mariae
non
posse
spectare
quod
hic
dicitur
de
quinta
monarchia.
Necesse
enim
est
ut
|