40:605
605
IN
DANIELEM.
CAP.
II.
606
chias,
quasi
religio
illis
esset
diversa,
sed
quia
Deus
quodammodo
volvebat
mundum
in
rota,
ubi
alii
alios
expulerunt,
ut
Iudaei
animos
suos
et
sensus
omnes
applicarent
ad
spem
suae
redemptionis,
quae
illis
promissa
fuerat
Christi
adventu.
Tertium
argumentum,
quo
nititur
Rabbinus
ille,
potest
etiam
nullo
negotio
refelli.
Colligit
ex
prophetae
verbis
regnum
Christi
nostri
filii
Mariae
non
esse
regnum
illud
de
quo
loquutus
est
Daniel.
Nam
diserte
hic
exprimitur,
regni
huius
nullum
fore
transitum
et
nullam
mutationem:
non
derelinqueretur
alteri,
vel,
alieno
populo.
Atqui
Turcae,
inquit,
occupant
bonam
orbis
partem
:
deinde
religio
ipsa
inter
Christianos
divisa
est,
et
multi
abhorrent
a
doctrina
evangelii.
Sequitur
ergo
Iesum
filium
Mariae
non
esse
regem
illum
de
quo
vaticinatus
est
Daniel:
hoc
est,
de
quo
somnium
oblatum
fuit
regi
babylonio,
quod
Daniel
exposuit.
Sed
nimis
stulte
hallucinatur,
quia
sumit
pro
confesso,
quod
illi
semper
negabimus,
nempe
regnum
Christi
esse
visibile.
Nam
utcunque
dispersi
sint
filii
Dei,
et
nullum
nomen
prae
se
ferant,
certum
tamen
est
regnum
Christi
salvum
manere
et
incolume,
nempe
pro
sua
natura,
quia
est
regnum
invisibile,
et
non
externum.
Neque
enim
frustra
hoc
pronuntiavit
Christus,
regnum
meum
non
est
ex
hoc
mundo.
Hac
sententia
voluit
eximere
a
communi
numero
et
ordine
regnum
suum.
Quamvis
ergo
Turcae
longe
lateque
grassentur,
quamvis
etiam
mundus
refertus
sit
impiis
contemptoribus
Dei,
Iudaei
etiam
partem
aliquam
occupent:
tamen
non
desinit
esse
regnum
Christi,
neque
transfertur
ad
alienos.
Ergo
etiam
ratio
illa
non
modo
infirma
est,
sed
etiam
puerilis.
Sequitur
quartum
argumentum:
pro
magno
absurdo
hoc
habet,
quod
Christus,
qui
natus
est
sub
Octavio
vel
Augusto
Caesare,
sit
rex
ille,
de
quo
concionatus
est
Daniel.
Nam
initium,
inquit,
quintae
monarchiae
et
quartae
esset
idem
:
quod
est
absurdum.
Oportuit
enim
quartam
monarchiam
durare
ad
aliquod
tempus,
deinde
quintam
succedere.
Sed
hic
non
modo
inscitiam
suam
prodit,
sed
brutum
stuporem,
quemadmodum
Deus
excaecavit
totum
illum
populum,
ut
sint
tantum
protervi
canes.
Ego
saepe
loquutus
sum
cum
multis
Iudaeis:
nunquam
vidi
guttam
pietatis,
nunquam
micam
veritatis
vel
ingenuae
naturae,
imo
nihil
communis
sensus
in
ullo
Iudaeo
unquam
deprehendi.
Sed
iste,
qui
videtur
sibi
valde
perspicax
et
ingeniosus,
detegit
suam
impudentiam
cum
magno
dedecore.
Putavit
enim
principium
romanae
monarchiae
esse
in
persona
Iulii
Caesaris.
Quasi
vero
non
abolitum
fuerit
regnum
macedonicum
ubi
Romani
ipsa
Macedonia
potiti
sunt,
et
illam
redegerunt
in
provinciam:
ubi
etiam
coactus
fuit
ab
illis
Antiochus
in
ordinem:
imo
ubi
coepit
declinare
tertia
monarchia,
hoc
est,
macedonica,
tunc
successit
quarta,
nempe
romana.
|