8:602
Quod
tam
absurde
et
impie
effutiverat,
Christum
hominem
non
esse
creaturam,
nec
posse
ita
vocari,
ne
uno
quidem
verbo
purgare
dignatur.
Quasi
filius
Davidis
non
sit
creatura:
quasi
qui
factus
dicitur,
et
creatus
ex
homine,
non
etiam
creatura
vocetur.
Quanquam
hoc
ego
non
minus
stupori
quam
superbiae
tribuo.
In
una
tamen
voce
tandem
latebras
quaeritat,
quia
de
meo
adiecerim:
Quatenus
homo
est.
Atqui
plus
ipse
suis
verbis
expresserat,
quam
retuleram,
hominem
ipsum
crucifixum
demonstrans,
ne
quis
ad
sermonem
id
referret.
Quod
si
creatura
aon
fuit
homo
ille
pro
nobis
crucifixus,
quomodo
stabit
illud:
Nos
carnem
esse
ex
eius
carne?
Eadem
dementia
praecise
verum
esse
respondet,
quod
continet
vicesima
tertia
propositio,
unam
et
eandem
deitatem,
quae
est
in
patre,
filio
immediate
l)
et
corporaliter
fuisse
communicatam.
Quid
autem
sibi
vult
immediata
et
corporalis
ista
communicatio,
nisi
quod
filius
carnem
induens,
momento
Deus
esse
incepit?
Ridet
hanc
consequentiam
Servetus,
quia
sit
ab
angulo
ad
parietem.
Ipse
autem
qui
se
versutum
dialecticum
esse
iactat,
verset2)
se
in
omnes
[pag.
198]
modos:
non
tamen
hunc
laqueum
expediet
quo
irretitus
tenetur.
Neque
enim
negat
quin
Christi
nativitas
secundum
corpus
temporale
habuerit
principium.
Hoc
concesso,
si
toti
filio
immediate
communicata
fuit
deitas,
quum
carne
vestitus
homo
in
mundum
prodiit,
quaenam
erit
superioris
temporis
ratio?
Quibus
hic
argutiis
opus
est,
ut
tam
crassa
impietas
patefiat?
Quod
si
eadem
nobis
deitas
communicatur,
totidem
esse
deos
convenit,
quot
erunt
in
mundo
fideles.
Per
gratiam,
inquit
Servetus.
Quid
hoc
ad
me,
si
essentialiter
deos
facit
fides,
quos
scriptura
suae
infirmitatis
sensu
ubique
humiliat?
Comparationes
nimis
liberas
usurpat,
qui
redemptionis
nostrae
mysterium
cum
donis
inferioribus
confundens,
ad
particulas
Quodammodo
et
Fere
confugit.
Dixerat
spiritum
sanctum
descendisse
in
apostolos,
sicuti
in
uterum
virginis
descendit
sermo,
ut
carnem
indueret.
Videmus
quam
deformiter
res
longe
diversas
permisceat.
Quid
enim
simile
inter
arcanam
verbi
cum
carne
unionem,
et
spiritus
donum
quo
imbuti
apostoli
fuerunt?
An
spiritus
tunc
vel
carne
circumdatus
est,
vel
humanam
naturam
induit,
vel
coaluit
in
unam
cum
hominibus
personam,
ut
esset
Petrus
et
Iohannes?
Serveto
satis
est
dicere
quandam
esse
similitudinem,
et
dum
a
me
coarguitur,
me
vocare
Magum
phantasma.3)
Vicesima
quinta
propositio
plane
continet
quod
1)
en
un
moment.
2)
il
songe
et
rumine.
3)
et
dum
.
.
.
.
phantasma.
Pro
his
Gallus
habet:
Et
faire
de
la
hai
angere
ai^ec
ses
similitudes.
|