45:60  filiis  Iacob,  quos  Deus  in  ecclesiam  suam  collegit,  quum  Ismael  et  Esau  facti  essent  extranei.  3.  Iudas  genuit  Phares  et  Zaram  e  Thamar.  Hoc  praeludium  fuit  exinanitionis,  de  qua  loquitur  Paulus  (Phil.  2,  7).  Poterat  filius  Dei  genus  suum  immune  purumque  servare  ab  omni  flagitio  et  infami  nota,  sed  in  mundum  veniens,  ut  se  ipsum  exinaniret  et  accepta  servi  forma  fieret  vermis  1  et  non  homo,  opprobrium  hominum,  et  despectus  plebis  (Psal.  22,  7),  tandemque  maledictam  crucis  mortem  subiret,  hoc  etiam  probrum  in  suo  genere  non  recusavit,  ut  ex  incesto  concubitu  nasceretur,  qui  inter  eius  maiores  futurus  erat.  Nam  etsi  non  libidine  impulsa  fuit  Thamar,  ut  soceri  coitum  expeteret,  illicito  tamen  modo  ulcisci  tentavit  suam  iniuriam.  Iudas  autem  quum  scortari  vellet,  in  nurum  suam  incidit.  Atqui  cum  utriusque  peccato  certavit  incomparabilis  Dei  bonitas,  ut  adulterum  hoc  semen  sceptro  nihilominus  potiretur.  6.  Genuit  David  regem.  Ornatur  solus  David  hoc  elogio,  quia  in  eius  persona  Messiae  futuri  ducis  typum  Deus  proposuit.  Prius  quidem  regnum  coeperat  a  Saule,  sed  quia  tumultu  hoc  et  improbis  populi  votis  contigerat,  censetur  demum  legitima  in  Davide  mutatio,  praesertim  quantum  ad  Dei  foedus,  in  quo  pollicitus  fuerat,  se  aeternum  fore  suorum  gubernatorem.  Quum  autem  populus  excusso  Dei  iugo  infeliciter  ac  damnatis  auspiciis  regem  sibi  postulasset  (1.  Sam.  8,  5),  concessus  est  Saul  ad  exiguum  tempus.  Sed  Deus  statim  regnum  suum,  quod  verae  beatitudinis  pignus  foret,  stabilivit  in  manu  Davidis.  Sciamus  ergo,  hic  notari  secundum  populi  statum,  qualis  a  Domino  ordinatus  est.  Interim  additur  ab  evangelista  humanum  dedecus,  quod  illam  divinae  benedictionis  gloriam  quodammodo  foedare  possit:  nempe  quod  Salomonem  genuit  David  ex  Bathseba,  quam  marito  scelerate  rapuerat,  et  cuius  fruendae  causa  perfide  innoxium  hominem  iugulandum  prodiderat  hostium  gladiis.  Haec  circa  regni  exordia  deformitas  facere  debuit,  ne  Iudaei  in  carne  gloriarentur.  Testatum  autem  esse  voluit  Deus,  se  in  statuendo  illo  regno  nihil  rependere  hominum  meritis.  Caeterum  in  successione,  quam  describit  Matthaeus,  tres  reges  fuisse  omissos  constat  ex  sacra  historia.  Hoc  qui  oblivione  factum  esse  dicunt,  minime  sunt  audiendi:  nec  probabilis  est  eorum  ratio,  qui  indignos  fuisse  dicunt,  quibus  in  Christi  genealogia  daretur  locus.  Id  enim  competeret  etiam  in  complures  alios,  quos  tamen  Matthaeus  piis  et  sanctis  indifferenter  admiscet.  Verius  ergo  est,  quum  regum  quatuordecim  catalogum  vellet  conficere,  non  fuisse  valde  curiosum  in  delectu  habendo,  quia  satis  habebat  genealogiae  contextum  lectoribus  ponere  ante  oculos  usque  ad  regni  finem.  Quod  autem  tredecim  solum  leguntur,  librariorum  vitio  et  incuria  esse  factum,  verisimile