40:60  Iterum  propheta  fatetur  oculos  sibi  perstrictos  fuisse,  quia  ferre  non  potuit  tantum  splendorem.  Et  Deus  ita  familiariter  se  patefecit  omnibus  servis  suis,  ut  tamen  non  aleret  eorum  curiositatem,  ad  quam  plus  aequo  propensi  sunt  homines.  Voluit  igitur  Deus  se  patefacere,  quoad  utile  erat,  non  autem  quoad  ferebat  hominum  cupiditas,  quae  semper  sua  intemperie  fertur.  Quoniam  ergo  homines  ita  exaestuant,  ut  facile  debilitentur,  tenendum  est  quod  iterum  inculcat  propheta,  nempe  apparuisse  adspectum  splendoris  in  circuitu.  Qualis  autem  fuit  ille  splendor?  nempe  qui  perstringeret  oculos  prophetae,  ita  ut  conscias  suae  debilitatis  non  plus  scire  appeteret  quam  fas  erat,  sed  Deo  se  modeste  subiiceret.  Tandem  dicit  hanc  fuisse  visionem  similitudinis  gloriae  Iehovae:  quibus  verbis  confirmat  quod  ante  admonui,  nempe  sic  conspectam  ab  ipso  fuisse  Dei  gloriam,  ut  Deus  non  apparuerit  qualis  est,  sed  qualis  conspici  poterat  ab  homine  mortali.  Si  enim  angeli  contremiscunt  ad  Dei  adspectum,  imo  velati  sunt  alis  suis,  quid  nobis  fiet,  qui  reptamus  in  terra?  Tenendum  igitur  est,  quoties  Deum  viderunt  prophetae,  et  sancti  patres,  vidisse  quasi  similitudinem  vel  adspectum  gloriae  Dei,  non  autem  vidisse  gloriam  ipsam,  neque  enim  idonei  erant:  et  hoc  esset  metiri  pugillo  nostro  centum  et  mille  coelos,  et  terras,  et  mundos.  Deus  enim  immensus  est.  Ergo  quum  coeli  coelorum  ipsum  non  capiant,  quomodo  mens  nostra  ipsum  caperet?  Sed  quamvis  Deus  nunquam  visus  fuerit  in  sua  immensa  gloria,  denique  nunquam  se  patefecerit  qualis  est,  tenendum  nihilominus  sic  apparuisse,  ut  nihil  dubitationis  relinqueret  servis  suis,  quin  scirent  se  Deum  vidisse.  Et  huc  pertinent  loquutiones  quae  alioqui  durae  viderentur.  Vidi  Deum  facie  ad  faciem  (Genes.  32,  30).  An  Iacob  adeo  fuit  stolidus,  ut  putaret  se  Deum  vidisse  tanquam  hominem  mortalem?  minime:  sed  adspectus  ille  referri  debet  ad  certitudinem  :  quasi  diceret  sibi  non  fuisse  oblatum  aliquod  spectrum,  in  quo  posset  hallucinari:  quemadmodum  diabolus  nos  deludit,  nisi  attenti  simus  ad  cavendum.  Ergo  Iacob  illic  distinguit  visionem  qua  potitus  erat,  ab  omnibus  praestigiis,  in  quibus  sibi  placebant  profanae  gentes.  Familiaris  ergo  notitia  dicitur  adspectus  facie  ad  faciem.  Interea,  quemadmodum  dixi,  nunquam  Deus  se  conspiciendum  patribus  dedit,  nisi  pro  ipsorum  modulo.  Semper  enim  respexit  qualis  esset  eorum  facultas.  Huc  tendit  nunc  propheta,  quum  dicit  hanc  visionem  fuisse  splendoris  gloriae  Iehovae.  Quum  autem  certum  sit,  Christum  fuisse  ab  eo  conspectum,  est  ille  Iehovah,  hoc  est  Deus  aeternus:  et  quanquam  distinctus  est  a  persona  patris,  totus  tamen  Deus  est,  qui  in  ipso  est  pater:  neque  essentia  nisi  impie  discerpitur,  quamvis  sit  distinctio  inter  personas.  Reliqua  differam  in  diem  crastinum.