37:60  et  obsequium  Dei  redigeret.  Unde  apparet  sine  ipso  confusa  et  perversa  esse  omnia.  Priusquam  ad  nos  accedat,  nulla  inter  nos  recta  administratio  esse  potest.  Discamus  ergo  nos  ei  subiicere,  si  bene  ac  moderate  regi  cupimus.  Est  autem  hoc  regimen  ex  natura  ipsius  regni  aestimandum,  quod  externum  non  est,  sed  ad  interiorem  hominem  pertinet.  Constat  enim  recta  conscientia,  et  vitae  sinceritate,  non  quae  coram  hominibus,  sed  coram  Deo  aestimetur.  Itaque  huc  summa  redit,  quia  tota  hominum  vita  perversa  est  ex  quo  per  lapsum  Adae  omni  ex  parte  corrupti  sumus,  venisse  Christum  cum  coelesti  potentia  spiritus,  qui  nos  mutato  ingenio  reformet  in  vitae  novitatem.  2.  {Non  clamabit.)  Ostendit  qualis  futurus  sit  Christi  adventus:  nempe,  sine  pompa  aut  apparatu,  qualis  regibus  terrenis  esse  solet.  Adventu  enim  regum  varii  strepitus  et  ingentes  acclamationes  fiunt,  adeo  ut  coelum  terrae  misceri  videatur.  At  Christum  sine  ullo  strepitu  aut  clamore  venturum  esse  dicit  Isaias:  idque  non  modo  laudandae  modestiae  causa,  sed  primum  ut  nihil  de  eo  terrenum  fingamus:  deinde,  ut  cognita  eius  mansuetudine  qua  nos  allicit,  properemus  alacriter  ad  eius  occursum.  Postremo,  quamvis  contemptibilis  sit  eius  humilitas,  ne  tamen  languescat  fides  nostra.  Non  attollet  ergo  vocem,  hoc  est,  nihil  prae  se  feret  turbulentum:  ut  vulgo  dicere  solemus  de  placido  homine  et  quieto,  II  ne  fait  pas  grand  bruit.  Nec  certe  venditavit  sese  populo:  quin  saepe  miracula  sua  vulgari  prohibebat,  ut  eius  imperium  atque  autoritatem  omnes  longe  diversam  esse  intelligerent  ab  ea  quam  reges  aut  principes  sibi  conciliant,  rumore  de  se  concitato  ad  captandum  favorem  multitudinis.  3.  {Arundinem  quassatam.)  Postquam  in  genere  pronuntiavit  Christum  principibus  terrenis  dissimilem  fore:  mansuetudinem  quoque  ipsius  in  specie  declarat  in  eo,  quod  infirmos  ac  debiles  sustinebit.  Hoc  enim  significat  ista  similitudine  arundinis  quassatae,  nolle  se  eos  qui  semifracti  sunt  frangere  omnino  ac  conterere,  sed  levare  potius  ac  sustinere  :  ut  quod  boni  in  ipsis  erit  conservet  atque  adaugeat.  Idem  declarat  similitudine  lini  fumigantis.  Metaphora  ducta  est  ab  ellychniis,  in  quibus  etsi  displicet  obscuritas,  aut  fumus  quem  edunt,  non  tamen  exstinguuntur,  sed  potius  mundantur  ac  foventur.  Talem  Christo  indulgentiam  attribuit  Isaias,  qua  imbecillitatem  nostram  toleret:  quod  re  ipsa  sentimus  ab  ipso  impleri.  Ubicunque  enim  emicat  aliqua  scintilla  pietatis,  eam  fovet  atque  excitat.  Nam  si  nobiscum  summo  iure  ageret,  in  nihilum  redigeremur.  Quamvis  igitur  vacillent  homines  ac  claudicent,  quamvis  etiam  quassati  aut  luxati  sint,  tamen  eos  non  statim  abiicit,  quasi  prorsus  inutiles:  sed  diu  perfert,  quoad  firmiores  et  constantiores  reddiderit.  Huius  mansuetudinis  signum  editum