2:60
[CO
2.60]
arrha
ad
confirmandam
piorum
fidem,
quia
donec
mentes
illuminet,
semper
inter
multas
haesitationes
fluctuant.
[Inst
1.7.5.]
Maneat
ergo
hoc
fixum,
quos
spiritus
sanctus
intus
docuit,
solide
acquiescere
in
scriptura,
et
hanc
quidem
esse
αὐτόπιστον,
neque
demonstrationi
et
rationibus
subiici
eam
fas
esse;
quam
tamen
meretur
apud
nos
certitudinem,
spiritus
testimonio
consequi.
Etsi
enim
reverentiam
sua
sibi
ultro
maiestate
conciliat,
tunc
tamen
demum
serio
nos
afficit
quum
per
spiritum
obsignata
est
cordibus
nostris.
Illius
ergo
virtute
illuminati,
iam
non
aut
nostro,
aut
aliorum
iudicio
credimus,
a
Deo
esse
scripturam;
sed
supra
humanum
iudicium,
certo
certius
constituimus
(non
secus
ac
si
ipsius
Dei
numen
illic
intueremur)
hominum
ministerio,
ab
ipsissimo
Dei
ore
ad
nos
fluxisse.
Non
argumenta,
non
verisimilitudines
quaerimus
quibus
iudicium
nostrum
incumbat;
sed,
ut
rei
extra
aestimandi
aleam
positae,
iudicium
ingeniumque
nostrum
subiicimus.
Non
id
quidem
qualiter
solent
quidam
interdum
rem
incognitam
arripere,
quae
mox
perspecta
displicet;
sed
quia
inexpugnabilem
nos
veritatem
tenere,
probe
nobis
conscii
sumus.
Neque
qualiter
superstitionibus
solent
miseri
homines
captivam
mentem
addicere,
sed
quia
non
dubiam
vim
numinis
illic
sentimus
vigere
ac
spirare,
qua
ad
parendum,
scientes
quidem
ac
volentes,
vividius
tamen
et
efficacius
quam
pro
humana
aut
voluntate
aut
scientia,
trahimur
et
accendimur.
Itaque
optimo
iure
per
Iesaiam
(43,
10)
clamat
Deus,
prophetas
cum
toto
populo
sibi
esse
testes,
quia
vaticiniis
edocti
indubie
tenebant
absque
fallacia
vel
ambiguitate
loquutum
esse
Deum.
Talis
ergo
est
persuasio
quae
rationes
non
requirat;
talis
notitia,
cui
optima
ratio
constet:
nempe
in
qua
securius
constantiusque
mens
quiescit
quam
in
ullis
rationibus;
talis
denique
sensus,
qui
nisi
ex
coelesti
revelatione
nasci
nequeat.
Non
aliud
loquor
quam
quod
apud
se
experitur
fidelium
unusquisque,
nisi
quod
longe
infra
iustam
rei
explicationem
verba
subsidunt.
Pluribus
nunc
supersedeo,
quoniam
hac
de
re
alibi
tractandi
locus
iterum
se
offeret:
tantum
nunc
sciamus,
veram
demum
esse
fidem
quam
spiritus
Dei
cordibus
nostris
obsignat.
Imo
una
hac
ratione
contentus
erit
modestus
ac
docilis
lector:
promittit
Iesaias
(54,
13),
omnes
renovatae
ecclesiae
filios
Dei
fore
discipulos.
Singulari
privilegio
illic
Deus
solos
electos
dignatur,
quos
a
toto
humano
genere
discernit.
Etenim
quodnam
verae
doctrinae
initium
est
nisi
prompta
alacritas
ad
audiendam
vocem
Dei?
Atqui
Deus
audiri
postulat,
per
os
Mosis,
sicuti
scriptum
est
(Deut.
30,
10
seqq.):
ne
dicas
in
corde
tuo,
quis
ascendet
in
coelum,
aut
quis
descendet
in
abyssum?
ecce
sermo
est
in
ore
tuo.
Si
hunc
intelligentiae
thesaurum
filiis
suis
reconditum
esse
Deus
voluit,
nihil
mirum
vel
absurdum
si
in
hominum
|