48:6  6  Exspectarent  promissum.  Qui  Christi  iugum  paulo  post  imposituri  erant  mundo,  prius  ad  obedientiam  assuefaciendi  erant.  Et  sane  exemplo  suo  nobis  monstrarunt  non  nisi  Domini  arbitrio  quiescendum  vel  operandum  esse.  Nam  si  tota  vita  sub  eius  vexillo  et  auspiciis  militamus,  saltem  non  minus  inter  nos  autoritatis  habere  debet  quam  habet  quivis  dux  terrenus  in  suo  exercitu.  Ergo,  quemadmodum  hoc  fert  disciplina  militaris,  ne  quis  imperatoris  iniussu  se  moveat:  ita  nos  neque  egredi,  aut  quidquam  tentare  fas  est,  quoad  signum  dederit  Dominus:  et  simul  atque  receptui  canit,  quiescere  decet.  Monemur  etiam  spe  fieri  nos  donorum  Dei  compotes.  Verum  spei  natura,  qualiter  hic  describitur,  observanda  est.  Neque  enim  spes  est,  quam  sibi  temere  quisque  fingit,  sed  quae  in  Dei  promissione  fundata  est.  Ideo  non  permittit  apostolis  Christus  exspectare  quod  ipsis  libuerit:  sed  nominatim  addit  patris  promissionem.  Eius  praeterea  se  testem  facit:  quia  nobis  constare  debet  ea  certitudo:  ut  etiamsi  contra  insurgant  omnes  inferorum  machinae,  maneat  istud  in  animis  nostris  fixum,  Deo  nos  credidisse.  Scio,  inquit  Paulus,  cui  crediderim  (2.  Timoth.  1,  12).  Caeterum,  hic  in  memoriam  revocat  quae  habentur  Ioan.  14  et  15  et  16:  Rogabo  patrem,  et  alium  paracletum  dabit  vobis  qui  vobiscum  maneat:  spiritum,  inquam,  veritatis,  ete.  Item,  Haec  loquutus  sum  vobis,  dum  vobiscum  sum.  Spiritus  autem,  quem  mittet  pater  nomine  meo,  docebit  vos  omnia,  ete.  Item:  Quum  venerit  spiritus  veritatis,  quem  vobis  mittam  a  patre  meo,  testimonium  de  me  perhibebit.  Item:  Si  abiero,  mittam  vobis  paracletum,  qui  mundum  arguet.  Dixerat  etiam  multo  ante:  Qui  credit  in  me,  flumina  de  ventre  eius  fluent  aquae  vivae,  Ioan.  7  (v.  38).  5.  Quia  Ioannes  quidem.  Hoc  Christus  ex  Ioannis  ipsius  sermone  apostolis  repetit.  Nam  pars  eorum  ex  ore  Ioannis  audierant  quod  referunt  evangelistae:  Ego  quidem  baptiso  vos  aqua:  qui  autem  post  me  venit,  baptisabit  spiritu  sancto  et  igni.  Nunc  Christus  pronuntiat,  sensuros  re  ipsa  verum  esse  quod  ille  dixit.  Porro,  hoc  non  parum  ad  confirmationem  proximae  sententiae  valuit.  Est  enim  argumentum  ab  officio  Christi.  Ioannes  missus  est  ut  baptisaret  aqua.  Implevit  suas  partes,  ut  decuit  Dei  servum:  filio  mandatus  est  baptismus  spiritus.  Restat  ergo  ut  ipse  peragat  munus  suum.  Neque  enim  fieri  potest,  quin  exsequatur  quod  illi  pater  iniunxit,  et  cuius  causa  descendit  in  terram.  Sed  absurdum  videtur,  restringi  ad  visibilem  spiritus  missionem,  quod  generaliter  de  gratia  regenerationis  dictum  erat.  Respondeo:  Christum  non  tunc  solum  baptisasse  spiritu,  quum  illum  misit  sub  linguis  igneis.  Iam  enim  hunc  baptismum  prius  apostolis  contulerat:  et  quotidie  electos  omnes  sic  baptisat.  Sed  quoniam  insignis  illa  spiritus  sancti  missio  5  6