7:598
operibus,
quasi
debitum,
rependi.
Semper
enim
huc
redeundum:
sicuti
nullam
esse
iustitiam
Deus
pronunciat,
nisi
in
perfecta
legis
obedientia,
ita,
nihil
homines
promereri,
nisi
omnia
legis
mandata
in
solidum
praestent.
Quisquis
enim
vel
in
uno
apice
defecerit,
eum
manet
aeterna
maledictio,
si
iure
cum
ipso
agatur.
Quare
promissiones
universas,
quae
pactum
legis
implendae
continent,
non
dubitat
Paulus
irritas
facere,
donec
gratuitae
promissionis
beneficio
mitigatus
fuerit
ille
rigor.
Promissionem
gratuitam
accipio,
non
qualiter
multi
solent:
quia
quum
nos
et
nostra
omnia
debeamus
Deo,
ipse
ultro
et
liberaliter
operibus,
quae
iure
suo
exigere
a
nobis
poterat,
mercedem
promiserit:
sed
quia
mercedem
ex
voluntaria
potius
favoris
sui
dignatione,l)
quam
ex
propria
eorum
dignitate
assignat.
Nam
illa
quamvis
liberalis
promissio,
quae
pacto
legis
implendae
annexa
est,
per
se
nihil
nos
iuvat:
quia
nemo,
qui
officio
suo
satisfaciat,
unquam
reperietur.
Proinde
novae
iterum
promissionis
subsidio
opus
est:
ut
scilicet
ideo
praemium
habeant
opera,
quia
cum
venia
placent.2)
Ita
fit,
ut
non
fraudentur
spe
mercedis
fideles,
qui
illis
stimulus
esse
debet
ad
bonorum
operum
studium:
neque
tamen
rursus
vel
perversa
fiducia
inflentur,
neque
efferantur
inani
gloria.
Haec
vera
est
mercedis
ratio:
non
ut
operum
merito
aut
dignitati
ex
aequo
respondeat,
sed
ut
gratuita
eorum
acceptione
nitatur.
Ad
haec
minime
ferendum,
ut
fides
ipsa,
quae
[pag.
86]
causa
est
iustitiae,
falsa
interpretatione
non
obscuretur
modo,
sed
etiam
adulteretur.
Quod
faciunt,
qui
eam
vere
stare
fingunt
absque
caritate.
Vetus
est
sophistarum
commentum,3)
fidem
quae
sit
informis,
veram
nihilominus
esse:
accessione
vero
caritatis
formari.
Porro
inde
natus
est
error,
quod
fidem
esse
putant
nudam
frigidamque
notitiam,
quae
Deum
esse
veracem
confuse
apprehendat.
Nos
de
vocibus
non
litigamus:
sed
quum
in
hac
quaestione
vertatur
salus
hominum,
nimis
periculosa
est
ambiguitas,
quae
totam
doctrinam
tenebris
involvat.
Sicuti
nos
gratis
iustificat
Deus,
Christi
obedientiam
nobis
imputando,
ita
tanti
beneficii
non
nisi
sola
fide
compotes
efficimur.
Sicuti
peccata
nostra
expiavit
filius
Dei
mortis
suae
sacrificio,
patrisque
ira
placata
adoptionis
gratiam
nobis
acquisivit,
nuncque
iustitia
sua
nos
donat:
ita
non
nisi
fide
ipsum
induimus,
ut
simus
bonorum
eius
participes.
Nunc
si
nesciamus
quid
sit
fides,
quis
nobis
ad
salutem
adipiscendam
aditus
patebit?
Qui
autem
obliquis
suis
moderationibus4)
pacem
1)
dignitate
Beza
et
Amst.
2)
pourtant
que
Dieu
les
accepte
d'une
faveur
gratuite,
supportant
l'imperfection
qui
y
est.
3)
la
vieille
resverie
des
Sorboniques.
4)
ces
beaux
moyenneurs
qui
par
leurs
gloses
obliques
et
tortues
veulent
appointer
avec
les
Papistes.
38*
|