7:596
fiat,
ut
Deo
simus
accepti.
Si
opera
cum
gratuita
iustitiae
imputatione
misceantur,
altera
mox
emerget
quaestio,
quousque
in
conciliando
Dei
favore
illa
valeant:
an
haec
[pag.
82]
praecipuas
obtineat
partes,
an
quasi
inferius
sit
adminiculum.
In
hunc
modum
si
distrahatur
salutis
fiducia,
nihil
poterit
quam
vacillare.
Quid
hoc
aliud
est,
quam
subvertere
ab
imo
fundamentum?
Itaque
merito
Paulus
fidei
iustitiam
in
peccatorum
remissione
simpliciter
includit,
docens
eam
a
Davide
describi,
quum
beatum
hominem
pronunciat,
cui
non
imputantur
peccata
(Rom.
4,
6;
Psal.
32,
1).
Et
certe
beatitudo
illa,
cuius
David
meminit,
ex
iustitia
manat.
Sequitur
ergo,
nos
eo
esse
iustos,
quia
nobis
peccata
non
imputantur.
Unde
et
hanc
salutis
scientiam
nuncupat
in
cantico
suo
Zacharias
(Luc.
1,
77),
ubi
de
peccatorum
remissione
sumus
edocti.
In
summa,
meminerimus,
non
hic
simpliciter
de
multiplici
Dei
erga
nos
gratia
esse
disputationem
sed
de
causa
nostrae
cum
ipso
reconciliationis:
quae
nisi
unica
statuitur,
nulla
est.
Neque
enim
scriptura
partem
duntaxat
nostrae
iustitiae
mutuari
a
Christo
iubet,
ut
suppleat
quod
operibus
nostris
deest:
sed
palam
testatur
apostolus,
ipsum
nobis
factum
esse
iustitiam
(1
Cor.
1,
30).
Et
alibi,
nos
in
ipso
iustos
esse
apud
Deum,
quia
non
imputentur
nobis
amplius
peccata
(2
Cor.
5,
19).
Commendanda
quidem
eorum,
quae
a
Christo
percipimus,
bonorum
tum
amplitudo,
tum
varietas,
neque
ad
unam
speciem
eius
officium
vimque
restringi
decet.
Nec
vero,
quum
homines
dicimus
gratis
iustificari
Christi
beneficio,
tacenda
est
regenerationis
gratia:
quin
potius
cavendum,
ne
a
nobis
separentur,
quae
perpetuo
Dominus
coniungit.
Quid
ergo?
Doceantur
homines,
fieri
non
posse,
ut
iusti
censeantur
Christi
merito,
quin
renoventur
eius
spiritu
in
sanctam
vitam:
frustraque
gratuita
Dei
[pag.
83]
adoptione
gloriari
omnes,
in
quibus
spiritus
regenerationis
non
habitat.
Denique,
nullos
a
Deo
recipi
in
gratiam,
qui
non
iusti
quoque
vere
fiant.
Sed
distinctione
opus
est,
ne
ex
duobus
donis
alterum
alteri
quid
deroget.
Ita
sibi
necessariam
esse
sentiant1)
regenerationem
filii
Dei,
ut
plenam
nihilominus
sibi
iustitiam
in
Christo
constare
sciant.
Ita
se
intelligant
ad
vitae
sanctitatem
bonorumque
operum
studium
creatos
et
ordinatos,
ut
in
unum
Christi
meritum
toto
animi
sui
sensu
recumbant.
Ita
fruantur,
qua
donati
sunt,
vitae
iustitia,
ut
ea
tamen
diffisi
non
aliam
quam
obedientiae
Christi
fiduciam
in
Dei
iudicium
afferant.
Atque,
ut
removeantur
ambages,
necesse
est
ita
in
summo
gradu
collocari
quam
fide
obtinemus
iustitiam,
et
quae
gratis
nobis
accepta
fertur:
ut
1)
censeant
Beza
et
Amst
|