8:595
595
REFUTATIO
ERKORUM
596
cietas
quam
Servetus
dissolvi
negat?
Efe
hic
scilicet
me
hortatur,
ne
me
torqueam.
Sicuti
ludibundus
salutem
humani
generis
prorsus
dissipat,
sic
ruinam
hanc,
quasi
ludicram,
secure
vult
a
nobis
excipi.
Itane,
dum
rupto
fraternae
unitatis
vinculo
eripitur
nobis
redemptor,
ut
taciti
feramus?
Ut
frivola
sit
fatigatio,
si
unicum
adoptionis
nostrae
pignus
tueri
conemur?
Frater
noster,
teste
apostolo,
ideo
censetur
Christus,
quia
excepto
peccato
nobis
per
omnia
similis
factus
est.
Exponit
Servetus,
quod
omnia
nobis
similia
acceperit.
Verum
illic
de
naturae
similitudine
disserit
apostolus.
Et
certe,
ut
nos
reconciliaret
filius
Dei,
in
carne
eius
vere
humana,
non
divina,
terrena
non
coelesti,
mundi
peccata
expiari
[pag.
187]
oportuit,
ut
in
eadem
natura
offensae
satisfactio
constaret.
Pretium
redemptionis
nostrae
in
carne
sua
solvit
Christus.
Si
divina
erat
ac
coelestis
eius
caro,
quid
sibi
ista
compensatio
vellet?
Quaerit
Servetus,
an
expertem
deitatis
fuisse
arbitrer
hominis
naturam.
Facilis
responsio
est,
a
deitate
fluere
quidquid
est
in
Christi
carne
vivificum.
Sed
aliud
est
unio
quam
unitas.
Etsi
enim
carnis
naturam
induit
Deus,
ut
unus
esset
in
Dei
et
hominis
persona
redemptor,
non
protinus
sequitur
quod
Servetus
blatterat,
deificam
fuisse
unitatem.
Ita
solvitur
puerilis
eius
obiectio,
quod
caro
Christi
in
sepulcro
iacens
sua
tamen
divinitate
minime
privata
fuerit:
nempe,
quia
hominem
semel
assumptum
nunquam
deposuit
Deus,
neque
mors
neque
sepulcrum
potuit
unitas
naturas
dirimere.
Verum
hac
ratione
non
tollitur
earum
distinctio.
Placavit
nobis
patrem
Christus
sua
obedientia:
in
essentia
Dei
quomodo
obedire
Deo
potuit?1)
Ad
haec,
quam
absurdum
erit
humanis
affectibus
subiicere
Dei
substantiam?
Nec
vero
abs
re
notata
hoc
loco
a
nobis
fuit
repugnantia
in
verbis
Serveti.
Ter
me
mentiri
clamat,
quia
fucose
dixerim
simulari
ab
ipso
aeternam
Christi
generationem,
quam
non
credit.
Quasi
vero
non
sit
hoc
unum
ex
praecipuis
dogmatibus
quibus
ecclesiam
turbavit,
patrem
non
esse
Deum,
nisi
matris
respectu:
nec
vere
gigni
potuisse
sermonem,
nisi
in
utero.
Aeternam
igitur
matrem
fabricet
necesse
est,
ut
mendacii
me
coarguat.
Naturas
confundi,
si
ipsamet
Christi
caro
est
Deus,
nemo
est
qui
non
videat.
Nunc
hypostaticam
verbi
unionem
obtendit,
quae
carnem
deificat,
[pag.
188]
Quasi
vero
hypostatica
sit
unio,
quum
e
coelo
detrahit
increatum
verbi
corpus,
quod
in
utero
virginis
caro
factum
fuerit.
Obiicit
illud
Pauli,
sanguine
Dei
redemptam
fuisse
ecclesiam.
Si
sincere
fatetur
distinctas
esse
naturas,
cur
non
quod
proprium
erat
unius,
ad
alteram
transferri
agnoscit,
ut
Christi
hominis
sanguis
dicatur
fusus
esse,
qui
1)
Add>
veu
qu'il
n'eust
pas
este
inferieur.
|