7:595
595
TERA
ECCLESIAE
596
quis
ex
adverso
obiiciat,
non
aliter
nos
fieri
participes
Christi
iustitiae,
quam
dum
eius
spiritu
in
obedientiam
legis1)
renovamur,
hoc
quidem
fatendum
est:
sed
in
regeneratione,2)
qualiscunque
sit,
negamus
constituendam
esse
iustitiam.
Neque
id
facimus
vel
litigandi
studio,
vel
quia
nihil,
quod8)
minus
nobis
placeat,
velimus
praetermissum.
Urget
nos
causa
maxime
necessaria.
Agitur
enim
conscientiae
tranquillitas:
sine
qua
nos
omnes
miserrimos
esse
oportet,
imo
iam
fere
perditos.
Quaeritur,
inquam,
ubinam
tuto
acquiescant
conscientiae,
quum
de
salute
nostra
agitur.
Si
inquietudine
agitantur
vel
haesitant,4)
Paulus
(Rom.
4,
14)
exinanitam
esse
fidem
docet.
Id
autem
necessario
accidere
pronunciat,
quamdiu
in
[pag.
81]
legem
respiciunt.5)
Quid
igitur?
Ut
nobis
salus
constet,
simul
necesse
est
certam
constare
iustitiae
fiduciam.
Huius
quantulacunque
pars
in
operibus
fuerit
reposita,
tanquam
parum
solido
fundamento
suffulta,
nutabit.
Restat
igitur,
ut
in
solam
peccatorum
veniam
recumbat.
Plana
res
est,
non
aliter
nos
posse
in
Dei
iudicium
intrepidos
venire,
quam
si
certo
persuasi
simus,
eum
nobis
esse
patrem:
quod
fieri
nequit,
quin
iusti
coram
eo
censeamur.
Adeoque
praeclusus
est
nobis
omnis
ad
ipsum
aditus,
nisi
paterna
eius
benevolentia
freti,
ut
patrem
non
dubitanter6)
invocemus.
Quod
si
nulla
est
nec
salus,
nec
Dei
invocatio,
sine
tranquilla
certaque
conscientiae
fiducia,
rursus
autem
nusquam
acquiescere
conscientia
potest,
nisi
in
certa
iustitia:
quis
dubitet
totam
hominis
iustitiam,
cui
inniti
debet,
gratuita
peccatorum
remissione
contineri?
7)
Fucum
itaque
faciunt
mediatores,
qui
iustitiam
inhaerentem
concurrere
fingunt
cum
Christi
merito,
quum
de
iustificando
homine
disputatio
est
instituta.
Eiusmodi
concursus
horribilem
conflictum
pariat
necesse
est,
donec
operum
prorsus
obliti,
abiectaque
eorum
mentione,8)
non
iustitiae
modo
partem,
sed
totam
ipsam
in
solidum
a
Christo
mutuamur.9)
Negant
Deum
terreni
iudicis
more
agere
nobiscum,
ut
absolvat
tantum,
non
etiam
vera
iustitia
donet.
Fateor.
Sed
quum
duplex
simul
gratia
nobis
a
Christo
conferatur,
ad
quid
utraque
valeat,
sedulo
considerandum
est.
Nunc
quaeritur,
unde
1)
pour
servir
a
Dieu.
2)
regeneration
ou
sainctete
que
Dieu
nous
donne.
3)
Germanica
male:
quidem.
4)
Sic
interpunxit
Gallasius
isque
omnino
sequendus.
Antiquiores
post
haesitant
claudunt
puncto
majori
et
comma
hoc
praecedenti
iungunt.
Gallus
nobiscum
facit.
5)
tandis
que
nous
avons
esgard
a
noz
oeuvres.
6)
Ed.
germ.
indubitanter.
7)
Gallus
addit:
veu
qu'en
la
Loy
et
noz
oeuvres
nous
aurons
tousiours
difficulte
et
scrupule.
8)
et
n'en
faisant
ne
mise
ne
recette.
9)
mutuemur.
Gallas.
Beza
et
Amst.
|