7:594
erat,
ut
postea
[pag.
79]
iterum
attingam.
Deinde
multum
interest,
verbone
uno
duntaxat
proferas,
fide
nos
iustificari,
an
rem
totam
diserte
explicatam
proponas.
Quod
si
in
rebus
quoque
minutis
sedulo
obviare
omnes
solent
controversiis,
quae
oriri
ex
verborum
obscuritate
possent,
cur
non
in
re
maximi
momenti
eadem
saltem,
si
non
maior,
adhibebitur
cautio?
Proinde,
quo
probent
isti
homines,
sibi
curae
esse,
ut
hanc
doctrinae
partem
de
gratuita
iustificatione
salvam
retineant,
primo
statuendum
est,
quid
per
se
valeat
homo.
Nam
hoc
ordine
primum
est,
quum
inter
hominis
naturam
et
Dei
gratiam
discernimus,
videre
quidnam
illa
proprium
habeat
Hic
mediatores
nescio
qui
exoriuntur,
qui
ut
flexiloquis
ambagibus
adversarios
placantes
interimant
pias
animas,
arbitrii
libertatem
homini
relinquunt,
licet
infirmam
ac
laesam.
Scilicet
de
alieno
sunt
liberales,
quum
ad
hominem
transscribunt,
quod
proprium
erat
Dei
gratiae.
Fatendum
est
sane,
homini
restare
voluntatem,
etiam
dum
captivus
tenetur
sub
peccati
et
Satanae
tyrannide.
Sed
cuil)
se
putant
satisfacturos,
quum
superbum
libertatis
nomen
infirmae
potentiae
epitheto
defunctorie
temperant?
Quum
vero
modum
adipiscendae
iustificationis
describunt,
Deum
non
agere
cum
homine
docent,
quasi
cum
trunco.
Non
enim
trahere,
nisi
volentem.
Quis
negat?
2)
Sed
hoc
quaeritur,
unde
ista
humanae
voluntati
docilitas,
ut
se
Deo
obsequentem
praebeat,
quum
natura
prorsus
contumax
sit
et
immorigera?
Annon
hoc
est
in
limine
impingere,
quum
hinc
extenuant
hominis
miseriam,
hinc
divinae
gratiae
auxilium
obscurant?
Aut
ergo
vera
[pag.
80]
iustificationis
ratio
nobis
minime
constabit,
aut
hinc
faciendum
erit
exordium:
caecam
esse
hominis
mentem,
donec
a
Dei
spiritu
illuminetur:
voluntatem
malo
esse
addictam,
totamque
ad
malum
ferri
ac
rapi,
donec
ab
eodem
corrigatur:
nec
aliunde
nasci
voluntariam
gratiae
receptionem,
nisi
quod
Deus
cor
ex
lapideo
carneum
formans,
ad
se
nos
reflectit,
qui
prius
eramus
aversi.
Quum
autem
ad
ipsam
verbi
definitionem
venitur,
hic
vero
cavendum
est,
ne
operum
respectus
admisceatur
gratuitae
reconciliationi,
quae
tota
in
remissione
peccatorum
posita
est.
Etsi
enim
nunquam
reconciliamur
Deo,
quin
simul
donemur
inhaerente
iustitia,
distingui
tamen
debent,
quae
separari
nequeunt.
Afcque
hoc
secundum
est
in
hae
quaestione
membrum:
definitam
habere
rationem,
qua
nos
Deus
iustificat.
Dicimus
itaque,
nos
fide
iustificari,
quia
nobis
imputatur
Christi
iustitia.
Si
1)
Gallasius
scripsit
qui
adverbium,
quod
servarunt
Beza
et
Amst.
2)
Sic
bene
omnes
praeter
ed.
germanicam,
quae
habet:
Non
enim
trahere
nisi
volentem,
quis
negat?
38
|