8:592  Perinde  ergo  ac  si  ab  Helena  Constantini  matre  profecta  imaginum  adoratio  foret,  Athanasium  falsa  eius  criminis  invidia  gravat,  1)  quod  trecentis  post  mortem  eius  annis  admissum  est.  En  cur  bonus  iste  antiquitatis  vindex  Clementis  larvam,  et  similes  quisquilias  omnibus  sanctorum  patrum  scriptis  opponat.  Caeterum  omissa  hac  Serveti  vecordia,  nunquam  eum  expedient  sui  discipuli,  quin  liquido  demonstrent  primae  quatuor  propositiones,  quas  ex  eius  libris  adduximus,  sacrae  trinitatis  mysterium  impie  fuisse  ab  eo  eversum.  Nec  vero  difficile  est  in  coloribus,  quos  postrema  quasi  manu  appinxit,  hoc  idem  perspicere.  Nam  si  verbi  persona  erat  homo,  sicut  ipse  loquitur,  non  fuit  deitati  verbi  sua  persona,  secundum  quam  a  patre  differret.  Nunc  si  Deus  est  in  carne  manifestatus,  sequitur  patrem  fuisse  crucifixum:  a  quo  sacrilegio  recta  fides  abhorret.  Sophisticis  rationibus  hic  me  pugnare  conqueritur,  non  scripturis.  Quasi  vero  mihi  ad  manum  trecenti  scripturae  loci  non  suppetant  ad  hoc  probandum.  Idem  valere  fingit,  Christum  fuisse  Dei  formam,  vel  in  forma  Dei.  Quasi  vero  ipsis  quoque  pueris  non  pateat,  qui  patri  conformis  dicitur,  substantialiter  et  distincte2)  cum  patre  conferri.  Unde3)  conficitur  Christum  in  sua  deitate,  prius  quam  carnem  indueret,  quatenus  aeternus  erat  Dei  sermo,  consortem  fuisse  paternae  gloriae.  Si  vocatus  a  Paulo  esset  forma  Dei,  triumpharet  Servetus,  visibilem  esse,  et  corpoream  effigiem  Dei  invisibilis.  Dum  vero  Paulus  sermonem  ipsum  carne  humana  nondum  vestitum  gloriae  Dei  conformat,  prosternitur  [pag.  183]  illud  delirium,  quod  homo  fuerit  verbi  persona.  Nam  Paulus,  data  opera,  contemptum  naturae  humanae  habitum  cum  aeterna  deitatis  gloria  comparat.  Ideoque  exinanitum  esse  dicit,  assumpta  hominis  figura.  Argute  obiicit  Servetus:  Si  erat  in  forma  Dei,  ergo  formalis  erat  distinctio.  Imo  potius  colligetur  ex  Pauli  verbis,  quum  statuatur  formae  paritas,  in  substantia  vel  hypostasi  fuisse  distinctionem.  Certe  substantiam  esse  oportuit,  quae  forma  praedita  esset.  Fabulas  esse  putat  Servetus,  quasi  in  Deo  sint  accidentia,  vel  subiecta.  Ego  autem  hypostaseis,  subiecta  quorum  singulis  attribuitur  sua  proprietas,  non  inepte  vocari  puto.  De  accidentibus,  litem  illi  non  moveo.  Solus  enim  ipse  accidentia  in  Deo  comminiscitur.  Sed  ei  dolet  fucum  exsccrandis  suis  blasphemiis  detrahi.  Postquam  tres  hypostaseis  lingua  confessus  est,  hypostasin  vult  esse  essentiam,  et  hoc  modo  filius,  secundum  ipsum,  character  dicitur  paternae  essentiae:  quia  in  eo  solo  1)  Ades.  auquel  iamais  il  ne  pensa.  Car  ceste  diablesse  Irene  naquist  plus  de  300  ans  apres  la  mort  d'iceluy.  2)  comme  ayant  substance  distincte.  3)  Unde  gloriae.  Haec  absunt  a  gallico.