40:592  fuisse  partim  ferreos,  partim  testaceos,  referri  debet  ad  ruinam,  quae  accidit  quum  Deus  dissipavit  illam  monarchiam,  et  discerpsit  in  frusta,  ut  ita  loquar.  Cecidit  quidem  imperium  chaldaicum:  postea  Macedones  quum  domuissent  Orientem,  traxerunt  ad  se  monarchiam,  ut  Medi  et  Persae  illis  servierint.  Idem  et  Macedonibus  accidit  :  quia  tandem  domiti  sunt  a  Romanis,  et  profligati  etiam  omnes  reges  qui  successerant  Alexandro.  Sed  alia  fuit  ratio,  quum  vellet  Deus  evertere  romanam  monarchiam.  Ipsa  enim  sic  corruit,  ut  facile  constet  effectus  huius  prophetiae:  quoniam  sine  externo  hoste  per  se  ita  collapsi  sunt,  ut  facile  appareat,  confractos  fuisse  a  Christo,  quemadmodum  somnium  regis  Nebuchadnezer  continet.  Certum  quidem  est,  nihil  etiam  ab  initio  stabile  in  mundo  fuisse:  et  semper  illud  Pauli  verum  fuit,  nempe  figuram  huius  mundi  praeterire  (1.  Cor.  7,  31).  Sub  figurae  nomine  significat  quidquid  splendet  in  mundo,  esse  tamen  umbratile  et  evanidum.  Ideo  etiam  addit,  hoc  totum  quod  perstringit  nobis  oculos,  evanescere.  Sed  diversa  tamen  fuit  ratio,  ut  dixi,  quum  vellet  Deus  perdere  imperium  chaldaicum,  et  deinde  persicum,  et  tandem  macedonicum:  quia  in  Romanis  clarius  hoc  ostensum  fuit,  Christum  suo  adventu  sustulisse  quidquid  splendidum  et  magnificum  et  admirabile  erat  in  mundo.  Haec  igitur  ratio  est,  cur  diserte  Romanis  assignet  Deus  pedes  testaceos.  Haec,  quantum  ad  quatuor  imperia  pertinet.  Iam  tertio  loco  posset  dubitari,  cur  Christus  dicatur  e  monte  fregisse  ham  imaginem.  Nam  si  Christus  aeterna  est  Dei  sapientia,  per  quam  reges  regnant,  videtur  hoc  minime  esse  consentaneum,  ut  suo  adventu  contriverit  ordinem  politicum,  quem  scimus  Deo  probari,  et  ab  eo  esse  constitutum,  et  eius  virtute  etiam  stabiliri.  Respondeo,  contineri  et  comminui  terrena  imperia  a  Christo  accidentaliter,  ut  loquuntur.  Nam  si  reges  probe  munus  suam  exercerent,  certum  est  Christi  regnum  non  esse  contrarium  illorum  imperiis.  Unde  igitur  fit,  ut  reges  sceptro  ferreo  percutiat  Christus,  et  frangat  et  conterat,  et  in  nihilum  redigat?  Nempe  quia  indomabilis  est  eorum  superbia,  et  efferunt  capita  supra  coelos,  et  velint  (si  fieri  posset)  detrahere  Deum  ex  suo  solio.  Hinc  fit  ergo,  ut  sentiant  manum  Christi  sibi  adversam,  quia  non  possunt  se  Deo  subiicere:  hoc  est,  nolunt.  Sed  potest  adhuc  moveri  alia  quaestio:  quoniam  ubi  Christus  manifestatus  fuit,  iam  pridem  ceciderant  monarchiae  illae,  nempe  chaldaica  et  persica:  deinde  successores  Alexandri  iam  deleti  erant.  Solutio  in  promptu  est,  si  tenemus  quod  prius  admonui,  nempe  hic  sub  una  imagine  depingi  nobis  statum  terrae.  Quanquam  ergo  hoc  non  accidit  eodem  temporis  momento,  tamen  verum  esse  reperiemus,  nec  frustra  esse  dictum  a  propheta,  quod  scilicet  Christus  contriverit  omnes  monarchias.  Nam  quod  mutata  fuit