8:590
quum
ignis
gehennae
sit
aeternus,
non
iam
trinitas,
sed
quaternitas
in
Deo
sit
evidens,
patris,
filii,
spiritus
et
ignis.
Quod
si
thronus
Dei
addatur,
iam
futura
[pag.
179]
sit
quinternitas.
Quaerit
postea,
sitne
trinitas
luminis,
nubis
et
caliginis.
Denique
sic
multiplicat
personas,
ut
inexplicabile
sit
chaos.
Postquam
sine
modo
omnia
confudit,
fatetur
in
Deo
non
modo
tres
personas,
vel
hypostaseis,
sed
etiam
tres
essentias,
pagina
706.
Hoc
primo
exsecrabile
est
piis
omnibus,
simplicem
ac
individuam
Dei
essentiam
in
tres
secare.
Nec
quisquam
ex
tota
haereticorum
colluvie
unus
exstitit
ante
Servetum,
qui
sibi
in
hac
parte
tantum
licentiae
daret.
Sed
unde
repente
tam
profusus
est,
ut
tres
personas
in
una
essentia
non
ferens,
Deum
in
tres
essentias
lacerari
concedat?
Quia,
inquit,
verbo
et
spiritui
sancto
admixta
est
portio
creaturae.
Ergo
in
deitate
faeculenta
et
impura
erit
essentiae
partitio.
Sed
redeo
ad
illam
verbi
et
spiritus
identitatem.
In
archetypo,
inquit
pagina
165,
licet
idem
essent
verbum,
spiritus
et
lux,
et
esset
nubes
eadem
simul
aquea,
aerea
et
ignea,
prius
tamen
referuntur
verbum
et
spiritus
quam
lux:
prius
aqua
et
aer,
quam
ignis.
Hic
vel
senarium
numerum
concedat
necesse
est,
vel
omne
discrimen
tollat.
Iam
si
persona
illi
dispositionem
sonat,
videamus
quaenam
secundum
ipsum
inter
patrem
et
filium
sit
relatio.
Pagina
696,
postquam
sibi
ab
adversa
parte
obiecit,
si
in
homine
Christo
est
verbum
et
spiritus,
cur
verbum
potius
filius
vocetur:
respondet,
quanquam
utrumque
certa
ratione
dici
possit,
in
modo
tamen
esse
differentiam,
quia
in
verbo
semper
erat
spiritus,
in
spiritu
verbum,
virtus
eadem,
substantia
eadem
verbi
et
spiritus.
In
sermone,
velut
in
re
externe
[pag.
180]
visa,
erat
interne
contentus
spiritus.
Verbum
ergo
ad
corpus
ipsum
filii
potius
spectabat.
Ubi
nunc
distinctae
hypostases?
imo
ubi
duae
essentiae,
quum
ne
inter
personas
quidem
discrimen
relinquat?
Porro,
qua
ratione
spiritus
sancti
pater
sit
Deus,
definit
pag.
187.
Sicut
pater
luminis,
inquit,
et
pater
gloriae,
ac
eadem
figura
dicitur
pater
sapientiae,
et
pater
verbi,
si
absque
homine1)
haec
olim
intelligas.
Videmus
quanto
cum
ludibrio
de
aeterna
verbi
genitura
interdum
garriat.
Quamvis
enim
figurative
eam
se
accipere
declaret,
ipsa
tamen
figura
in
nihilum
recidit,
si
non
aliter
censetur
Deus
pater
verbi,
quam
luminum,
misericordiae,
consolationis
et
bonorum
omnium.
2)
Quid
si
tunc
Serveto
nihil
praeter
umbram
fuit
spiritus?
Hinc
certe
sequetur,
Deum
nisi
umbratilem
fuisse
verbi
patrem.
Sic
autem
ipse
diserte
loquitur
pagina
217.
Videndum
etiam
restat,
1)
sans
regard
de
l'humanite.
2)
et
bonoium
omnium
omttt.
G.
|