8:59
59
DE
SCANDALIS.
60
bent
fideles
cum
Christo,
suo
capite:
quia
ipso
animae
nostrae
in
spirituale
alimentum
fruantur.
Horum
omnium
consentanea
ubique
est
traditio.
Quod
igitur
tantum
in
hac
parte
offendiculum
reperiunt
fastuosi
homines,
ut
viam
evangelio
praecludat?
At
in
modo
definiendo
ratio
paulum
est
diversa.
Fateor
sane,
non
tam
distincte
loqui
omnes,
quam
esset
optandum:
sive
quod
non
eadem
omnibus
clare
et
liquide
disserendi
suppetit
facultas,
sive
quod
non
eandem
omnes
fidei
mensuram
sunt
adepti.
Quum
ex
densis
papatus
tenebris
multum
adhuc
sit
residuum,
quidquid
ad
[pag.
75]
discutiendas
errorum
tenebras
facit,
sedulo
et
dilucide
exponi
si
cui
molestum
est,
is
se
lucem
maligne
fugere
prodit.
Dum
autem
nos
a
terra
in
coelum
homines
evehimus,
dum
a
mortuis
elementis
eos
ad
Christum
traducimus,
quum
iustitiae
salutis
bonorumque
omnium
causam
reponimus
in
mera
eius
gratia,
dum
spiritui
sancto
ascribimus
totam
signorum
efficaciam,
et
sicuti
unicus
spiritualis
vitae
autor
et
perfector
est
Deus,
illi
in
solidum
vindicamus
quod
suum
est,
dum
crassa
omnia
figmenta
repudiamus
quibus
delusum
fuisse
mundum
palam
est,
dum
carnalem
Christi
praesentiae
modum
perversamque
eius
in
signo
adorationem
tollimus:
qui
inde
offendiculum
concipiunt,
quum
scientes
et
volentes
impingant
in
Christum,
digni
sunt
qui
se
collidant.
Multos
quidem
esse,
quos
scandalorum
praetextus
iuvat,
quia
ipsis
in
luce
caecutire
libet,
hac
in
causa
sum
expertus.
Porro,
quod
supra
breviter
attigi,
memoria
repetendum
est:
quum
res
novae
multis
delictis
occasionem
praebeant,
accuratius
tamen
notari,
et
reprehendi
severius,
si
quid
tunc
peccatur,
quam
si
nulla
facta
esset
mutatio.
Quam
profundus
fuerit
ignorantiae
gurges
in
papatu,
quam
horrenda
errorum
caligo,
cum
stupore
recordamur.
Inde
Lutherum,
et
qui
eodem
tempore
laborarunt
in
restituenda
pietatis
doctrina,
paulatim
emergere
potuisse,
ingens
fuit
Dei
miraculum.
Quod
non
eodem
simul
momento
omnia
viderunt,
quod
non
ad
unguem
expolitum
primo
die
tam
arduum
fuit
opus,
offendi
se
nonnulli
causantur,
ne
ad
evangelium
accedant,
vel
ne
pergant
in
cursu
iam
incepto.
Quam
importunae
sint
lautitiae
istae,
quis
non
videt?
Perinde
enim
faciunt,
ac
si
quis
nos
accuset,
quod
primo
aurorae
exortu
solem
meridianum
nondum
cernimus,
[pag.
76]
Nihil
istis
querimoniis
magis
tritum.
Cur
non
statim,
quid
sequi
oporteret,
nobis
exacte
praescriptum
est?
Cur
potius
quam
alia,
hoc
latuit?
Ecquis
tandem
erit
finis,
si
ulterius
subinde
tendere
permissum
fuerit?
Nempe
qui
sic
loquuntur,
vel
profectum
Dei
servis
invident,
vel
Christi
regnum
aegre
ferunt
in
melius
promoveri.
Eadem
in
minimis
quibusque
erratis
morositas
apparet:
quae
etsi
non
adeo
facilem
merentur
veniam,
non
tamen
usque
|