39:59
59
PRAELECTIONES
60
nuper:
ponit
beneficentiam,
quia
haec
fuit
causa
prosperitatis:
deinde
pacem
subiicit
id
est
prosperitatem,
pro
effectu.
Postea
sequitur^
10.
Sic
dicit
Iehovah,
Adhuc
audietur
in
loco
hoc,
de
quo
vos
dicitis.
Exterminatus
est
(vel
traditus
exitio)
ab
homine
(hoc
est,
ut
non
supersit
homo),
neque
supersit
iumentum
in
urbibus
Iehudah,
et
in
compitis
Ierusalem,
quae
in
solitudinem
redacta
sunt,
ut
non
sit
homo,
et
non
sit
habitator,
et
non
sit
animal
(vel
iumentum),
11.
Vox
laetitiae
et
vox
gaudii,
vox
sponsi
et
vox
sponsae,
vox
dicentium
Celebrate
Iehovam
exercituum,
quia
bonus
Iehovah,
quia
in
saeculum
misericordia
(vel
clementia)
eius
(clementia
proprie),
asserentium
laudem
(hoc
est
testimonium
gratiarum
actionis,
pro
sacrificio
hic
capitur)
in
domum
Iehovae,
quia
reducam
captivitatem
terrae
sicut
ab
initio,
dicit
Iehovah.
Duo
versus
simul
cohaerent:
et
perperam
fuerunt
divisi.
Nam
nullum
est
verbum
:
est
in
primo,
Adhuc
audietur,
quid?
sequitur
postea,
vox
laetitiae
et
vox
gaudii.
Pluribus
verbis
confirmat
Ieremias
quod
docuit
de
populi
reditu,
quia
multis
et
firmis
fulturis
opus
fuit,
ut
fideles
pergerent
in
cursu
fiduciae.
Difficile
enim
ipsis
erat,
colligere
animos
in
tanta
calamitate:
deinde
etiamsi
ad
breve
tempus
respirassent,
novae
subinde
tentationes
poterant
rursus
eorum
animos
deiicere
et
prosternere.
Non
mirum
igitur
est
quod
propheta
hic
prolixe
commendat
gratiam
illam
quae
fere
erat
incredibilis:
deinde
quia
eius
memoria
non
poterat
semper
vigere
in
cordibus
fidelium,
nisi
addita
fuisset
talis
confirmatio.
Iterum
inducit
Deum
loquentem,
quo
plus
efficaciae
habeat
promissio:
Adhuc
audietur,
inquit,
in
hoc
loco,
nempe
in
urbibus
Iehudah,
et
compitis
Ierusalem
vox
laetitiae.
Repetit
quod
heri
vidimus,
nempe
Iudaeos
quantum
in
se
erat,
obstaculum
ponere,
no
Deus
ipsos
reduceret.
Scimus
enim
cordium
nostrorum
angustias
quodammodo
praecludere
accessum
gratiae
Dei:
quia
incredulitate
referti,
imo
turgidi,
non
patimur
Dei
gratiam
ad
nos
usque
penetrare.
Sic
Iudaei
quum
animos
desponderent,
et
imaginarentur
cladem
suam
esse
incurabilem,
nec
sperandum
esse
ullum
remedium,
quantum
in
se
erat
procul
reiiciebant
gratiam
liberationis.
Hoc
igitur
exprobrat
iterum
illis
propheta
quod
scilicet
dicant
totam
regionem
cum
suis
urbibus
esse
perditam,
ut
non
supersit
vel
homo,
vel
iumentum.
Hoc
quidem
verum
fuit
ad
tempus,
et
vere
loquuti
fuissent
Iudaei:
sed
heri
dictum
fuit
impios
nunquam
sentire
Dei
flagella,
quin
praecipites
in
desperationem
ruant.
Talis
igitur
sermo
reprehenditur
quod
scilicet
Iudaei
putaverint
sibi
pereundum
esse
absque
ulla
spe
salutis.
Ergo
propheta
hic
obiurgat
eorum
incredulitatem:
et
simul
hortatur
|