2:59
[CO
2.59]
Non
iactant
prophetae
et
apostoli
vel
acumen
suum,
vel
quaecunque
fidem
loquentibus
conciliant,
neque
insistunt
rationibus;
sed
sacrum
Dei
nomen
proferunt,
quo
ad
obsequium
cogatur
totus
mundus.
Nunc
videndum
quomodo
non
opinione
tantum
probabili,
sed
liquida
veritate
pateat,
non
temere,
nec
fallaciter
obtendi
Dei
nomen.
Iam
si
conscientiis
optime
consultum
volumus,
ne
instabili
dubitatione
perpetuo
circumferantur
aut
vacillent,
ne
etiam
haesitent
ad
minimos
quosque
scrupulos,
altius
quam
ab
humanis
vel
rationibus,
vel
iudiciis,
vel
coniecturis
petenda
est
haec
persuasio
nempe
ab
arcano
testimonio
spiritus.
Verum
quidem
est,
si
argumentis
agere
libeat,
multa
posse
in
medium
proferri
quae
facile
evincant,
si
quis
est
in
coelo
Deus,
legem
et
prophetias
et
evangelium
ab
eo
manasse.
Imo
quamvis
docti
homines
et
summo
iudicio
praediti
contra
insurgant,
et
omnes
ingenii
vires
conferant
atque
ostentent
in
hac
disceptatione,
nisi
tamen
ad
perditam
impudentiam
obduruerint,
extorquebitur
illis
haec
confessio,
manifesta
signa
loquentis
Dei
conspici
in
scriptura,
ex
quibus
pateat
coelestem
esse
eius
doctrinam;
ac
paulo
post
videbimus,
omnes
scripturae
sacrae
libros
quibusque
aliis
scriptis
longissime
praecellere.
Imo
si
puros
oculos
et
integros
sensus
illuc
afferimus,
statim
occurret
Dei
maiestas,
quae
subacta
reclamandi
audacia,
nos
sibi
parere
cogat.
Praepostere
tamen
faciunt
qui
disputando
contendunt
solidam
scripturae
fidem
adstruere.
Equidem
tametsi
nec
summa
dexteritate,
nec
facundia
polleo,
si
tamen
mihi
certamen
esset
cum
vaferrimis
quibusque
Dei
contemptoribus,
qui
in
labefactanda
scriptura
solertes
et
faceti
videri
appetunt,
non
difficile
mihi
fore
confido
obstreperas
eorum
voces
compescere.
Ac
si
utilis
in
refellendis
eorum
cavillis
esset
labor,
non
magno
negotio
quas
in
angulis
iactantias
mussitant
discuterem.
Verum
si
quis
sacrum
Dei
verbum
asserat
ab
hominum
maledictis,
non
protinus
tamen
quam
requirit
pietas
certitudinem
cordibus
infiget.
Quia
opinione
tantum
stare
videtur
religio
profanis
hominibus,
ne
quid
stulte
aut
leviter
credant,
ratione
probari
sibi
cupiunt
ac
postulant
Mosen
et
prophetas
divinitus
loquutos
esse.
Atqui
testimonium
spiritus
omni
ratione
praestantius
esse
respondeo.
Nam
sicuti
Deus
solus
de
se
idoneus
est
testis
in
suo
sermone,
ita
etiam
non
ante
fidem
reperiet
sermo
in
hominum
cordibus
quam
interiore
spiritus
testimonio
obsignetur.
Idem
ergo
spiritus
qui
per
os
prophetarum
loquutus
est,
in
corda
nostra
penetret
necesse
est,
ut
persuadeat
fideliter
protulisse
quod
divinitus
erat
mandatum.
Atque
haec
connexio
aptissime
ab
Iesaia
ponitur
in
his
verbis
(Ies.
59,
21):
spiritus
meus
qui
in
te
est,
et
verba
quae
posui
in
ore
tuo
et
seminis
tui,
in
perpetuum
non
deficient.
Bonos
quosdam
male
habet
quod
dum
impune
obmurmurant
impii
contra
Dei
verbum,
non
ad
manum
suppetat
clara
probatio.
Quasi
vero
non
ideo
vocetur
spiritus
et
sigillum,
et
|