8:586  quid  garriat,  manet  illi  cum  Eutychiano  pugna,  qui  totam  doctrinae  nostrae  summam  de  verbo  ad  verbum,  ut  aiunt,  illic  recitat.  Quum  tam  adversus  Serveto  sit  Ignatius,  vel  quisquis  sit  ille  scriptor,  cuius  Epistolae  sub  Ignatii  titulo  feruntur,  ideoque  fallaciter  Servetus  ipse  nullam  eius  fecisset  mentionem,  quem  prius  alto  supercilio  optimum  sibi  esse  patronum  iactaverat,  dissimulanda  non  fuit  tanta  improbitas.  Dixi  igitur  mirum  esse  cur  nihil  ex  Ignatio  protulisset.  Respondet  se  complures  citasse  locos  in  suis  libris.  Primum  eo  impudentior  est,  quod  non  erubuerit  illum  citare  testem  qui  ex  diametro  eius  deliriis  contrarius  est.  Sed  hoc  in  praesentia  non  agitur.  Nam  priusquam  volumen  nactus  esset  decimo  quoque  verbo  illi  erat  in  ore  Ignatius  ille  domesticus  Iohannis  auditor:  mysteria  nescio  quae  in  eius  epistolis  recondita  dicebat,  quae  totam  controversiam  possent  dirimere.  Quare  nullam  ab  eo  syllabam  proferri  post  tantas  iactantias  plus  quam  ridiculum  fuit.  Ad  haec,  operae  pretium  est  notare  quo  artificio  se  explicet.  Credere  se  dicit  sermonem  ante  saecula  ex  Deo  fuisse  genitum.  Atqui  supra  hoc  modo  et  Deum  in  frusta  discerpi,  et  filios  duos  fieri  causatus  est.  Neque  tamen  mihi  excidit  quid  alibi  dicat,  personaliter  genitum  fuisse  sermonem,  quia  in  eius  substantia  futurum  hominem  concepit  Deus.  Ignatius  vero  aliter,  qui  veram  genituram  sine  [pag.  174]  figura  asserit.  Adde  quod  dum  Solomonis  testimonio  Ignatius  sermonem  Dei  filium  semper  fuisse  probat,  non  modo  nihil  movetur  Servetus,  sed  me  caecitatis  damnat,  quia  non  videam  id  facere  contra  me.  x)  Sic  quum  alibi  unigenitum  Dei  filium  sermonem  esse  docet,  ac  eundem  dicit  factum  esse  filium  virginis  secundum  carnem:  nodum  hunc  solvit  Servetus,  quod  Christum  intelligat.  Sic  quum  alibi  iterum  praedicat  genitum  fuisse  ante  saecula,  quatenus  sermo  aeternus  fuit,  postea  et  hominem  ex  Maria  virgine  fuisse  genitum  :  respondet  Servetus,  hominem  fuisse  in  forma  Dei,  perinde  ac  si  Pythagoricus  quispiam,  ostensis  hominis  natalibus,  metempsycosin  suam  pro  clypeo  obiiceret.  a)  Si  hoc  modo  loquutus  esset  Athanasius,  clamaret  Servetus  ipsum  esse  foedum  carnificem  filii  Dei,  et  duos  imaginari  filios,  in  pelle  asini  1)  Hinc  gallica  sic  decurrunt:  Comment  contre  moy?  Que  le  fils  de  Dieu  soit  eternel.  Et  Servet  a  proteste  cy  dessus  que  c'est  la  le  principal  en  quoy  il  me  resiste,  ne  voulant  point  accepter  qu'il  y  ait  eu  fils  de  Dieu,  si  non  depuis  que  Iesus  Christ  a  este  homme.  Mais  quoy?  Eien  ne  couste  a  un  tel  effronte.  Car  quand  Irenee  dit  que  la  Parolle  a  este  fils  unique  etc.  2)  commq  si  un  Pythagorique,  quand  on  aura  remonstre  l'aage  d'un  homme,  voulant  faire  acroire  qu'il  a  trois  cens  ans  au  lieu  de  trente,  alleguoit  pour  tout  potage  sa  resverie  que  les  ames  voltigent  de  corps  en  corps.