8:584  martyr  [pag.  170]  Christum  non  esse  hominem,  nisi  acceperit  ab  homine  carnis  substantiam.  Servetus,  qui  ubique  foetide  blatterat  1)  carnem  Christi  esse  deitatem,  et  ex  Dei  substantia  formatam,  nihil  hoc  ad  rem  facere  excipit.  Nebula  quam  aspergit,  quod  contra  magos  loquatur  qui  Christi  carnem  negabant,  facile  discutitur.  Neque  enim  carnem  solum  vendicat  filio  Dei,  sed  eam  ab  homine  sumptam  esse  contendit,  et  ex  humana  substantia  formatam:  a  quo  prorsus  abhorret  Servetus.  Paulo  post,  ubi  facetus  videri  affectat,  apparet  eius  dicacitas  sine  sale.2)  Vident  lectores  mutilam  esse  sententiae  illius  clausulam,  quae  a  me  citata  fuerat.  Ne  dubio  testimonio  niterer,  defectum  illum  aliunde  sarcire  volui.  Quasi  iocandi  materia  data  foret:  Alio,  inquit,  te  confer,  nihil  hic  agis.  Ego  quidem  ferreum  desperati  hominis  pectus  mollire  non  potui:  apud  alios  tamen  plus  egi,  quam  vellet.  Secundus  enim  Irenaei  locus  palam  docet  unigenitum  fuisse  Dei  filium,  qui  carnem  assumpsit.  Deinde  suum  plasma  in  se  recapitulasse.  Quibus  verbis  significat  ex  Adae  substantia  sibi  formasse  corpus.  Quum  testetur  Irenaeus  novissimis  temporibus  filium  Dei  factum  esse  visibilem,  iudicium  cuivis  relinquo,  verene  et  apposite  intulerim,  refelli  Serveti  commentum  de  aeternitate  visibilis  substantiae.  Me  tamen  dicit  mentiri.  Sed  unde  mendacium  arguit?  Quia,  inquit,  ante  delitescebat,  et  demum  palam  apparuit.  Ubi  nunc  tritum  illud  eius  axioma,  non  esse  personam,  nisi  quae  palam  oculis  conspicua  est?  Toties  pleno  ore  iactat  splendorem  personae  Christi  semper  fuisse  conspectum:  nunc  eum  in  latebras  [pag.  171]  demergit.  Quanquam  ne  hoc  quidem  serpentis  flexu  elabitur.3)  Visibilis  enim  esse  filius  Dei  secundum  Irenaeum  coepit,  ex  quo  passibilis  factus  est:  idque  factum  esse  asserit  novissimis  temporibus.  Ergo  evanescit  aeterna  illa  verbi  effigies,  quam  Servetus  in  cerebri  sui  incude  fabricavit.  Denuo  dicit  Irenaeus,  sapientiam  Dei  semper  fuisse  filium.  Servetus,  qui  verum  filium  non  agnoscit  nisi  ex  virgine  genitum,  secure  alio  transvolat,  fictitiam  suam  in  creaturis  deitatem  ventilans.  Denique  Irenaeus  verbum  et  spiritum  diserte  plurali  numero  distinguit.  Hoc  quoque  postremum  surda  aure  praeterit  Servetus,  qui  nuper  asseruit  eundem  esse  cum  spiritu  sermonem.  De  locis  ex  Clemente4)  adductis,  multa  verba  facere  supervacuum  foret.  Primum,  ea  est  libri  insulsitas,  cuius  vel  pueros  ipsos  mediocri  doctrina  tinctos  merito  pigeat:  deinde  nihil  inde  protulit  Servetus,  quod  doctrinae  nostrae  non  congruat.  Summa  1)  Add.  et  vomit  ce  blaspheme,  2)  monstre  qu'il  est  un  chien  mordant  sans  nulle  grace.  3)  Hoc  comma  deest  in  gallico.  4)  Nempe  ex  Recognitionibus.