7:581
581
INTERIM.
582
pro
regibus
et
omnihus
qui
in
sublimitate
constituti
sunti
ut
quietam
et
tranquillam
vitam
agamus
in
omni
pietate
et
castitate
(1
Tiro.
2,
1
sq.)?
ecclesia
in
celebratione
sacrificii
altaris,
iuxta
Augustini
sententiam,
plene
et
examussatim
observat,
dum
obsecrationes
facit,
antequam
illud,
quod
est
in
Domini
mensa,
incipiat
benedici:
orationes
vero,
quum
benedicitur
et
sanctificatur
:
postulationes
autem,
seu
interpellationes,
quum
populus
benedicitur,
et
misericordissimae
potestati
commendatur.
Quibus
peractis,
et
participato
sacramento,
gratiarum
actio
cuncta
concludit.
Vide
Augustinum
Epistola
59
ad
Paulinum,
ubi
ritum
celebrandi
[pag.
59]
sacrificii
altaris,
qualem
hodie
observat
ecclesia,
perspicue
agnosces.
Sed
et
apud
alios
omnium
aetatum
viros
catholicos
hunc
ritum
receptum
et
confirmatum
videre
licet,
qui
admixtas
in
celebratione
huius
sacrificii
preces,
et
gratiarum
actiones,
et
ipsam
hostiam
solenni
prece
consecrari
solitam,
magno
consensu
meminerunt,
de
qua
re
Chrysostomus
in
Matthaeum
homilia
83,
de
Sacerdotio
libro
tertio,
Basilius
Magnus
de
Spiritu
sancto
capite
27,
Theophylactus
in
cap.
la
Marci,
Gregorius
Epist.
63
ad
Ioannem
Episcopum
Syracusanum,
Ambrosius
de
Sacramentis
libro
quarto,
capite
5
qui
et
hunc
canonem,
quo
nunc
utitur
ecclesia
paene
secundum
singula
eius
verba,
passim
in
libris
a
se
editis
recenset
De
memoria
sanctorum
in
altaris
sacrificio
fieri
consueta,
et
de
eorum
intercessione
inibi
expedita,
et
obiter
de
sanctorum
invocatione.
Quum
itaque
in
hoc
altaris
sacrificio
immensi
istius
beneficii
memoriam
recolamus,
quo
Christus
semetipsum
pro
totius
corporis
sui
mystici,
id
est,
pro
omnium
credentium
incolumitate
et
salute
hostiam
fecit,
ibique
secundum
Domini
exemplum
et
apostoli
commonitionem,
pro
totius
ecclesiae
incolumitate
[pag.
60]
preces
ad
Deum
fundendae,
et
pro
omnibus
eius
beneficiis
gratiae
agendae
sint:
ecclesia
intra
sese
omnia
sua
membra
colligens,
eorum
etiam
memoriam
facit,
qui
hac
mortalitate
exuti,
apud
Dominum
vivunt,
et
in
primis
grata
veneratione
Deo
dilectos
sanctos
complectens,
pro
his
gratias
Deo
agit,
qui
eos,
quum
natura
imbecilles
essent,
gratiae
suae
munere
ita
roboravit,
ut
vitia
carnis
superarent,
et
contra
peccatum,
diabolum
et
mortem,
non
sua
sed
Dei
virtute
fortes,
viriliter
dimicando,
coronam
iustitiae
a
iusto
iudice
impetrarent.
De
huius
gratiarum
actionis
pro
sanctis
auiquitate
et
consuetudine,
per
totam
ecclesiam
divulgata,
vide
apud
Dionysium
Areopagitam,
Cyprianum
lib.
3
Epist.
6,
lib.
a
Epist.
5,
Augustinum,
de
civitate
Dei
Ub.
8
cap.
27,
lib.
22
cap.
10,
contra
Faustum
Manich.
Ub.
20
cap.
2L
Nec
solum
veneramur
sanctos,
et
pro
his
gratias
agimus,
sed
eorum
precibus
et
meritis
in
omnibus
divinae
protectionis
auxilio
muniri
postulamus,
recte
|