40:581
581
IN
DANIELEM.
CAP.
II.
582
adoptio,
qua
Deus
sibi
elegerat
Abraham,
et
totum
ipsius
genus.
Daniel
ergo
hic
non
extollit
hominum
personas,
quasi
possint
aut
debeant
affingere
Deo
quod
libuerit:
sed
tantum
hac
ratione
dicit
Deum
Israelis
esse
Deum
patrum
suorum:
quia
scilicet
erat
ex
illa
progenie,
quam
adoptaverat
Deus.
In
summa
sic
opponit
Deum
Israelis
cunctis
idolis
gentium,
ut
nota
discretionis
sit
in
ipso
foedere,
et
in
doctrina
coelesti,
qua
se
patefecit
sanctis
patribus.
Nam
quum
gentes
careant
omni
oraculo
ac
sequantur
propria
somnia,
merito
hic
Daniel
proponit
Deum
patrum
suorum.
Postea
adiungit,
quia
sapientiam
et
robur
dedisti
mihi.
Quantum
ad
sapientiam
spectat,
satis
clare
patet
ratio,
cur
gratias
Deo
agat
Daniel,
quia
scilicet
adeptus
erat,
sicuti
paulo
post
dicit,
revelationem
somnii:
deinde
quoniam
ante
donatus
fuerat
prophetico
spiritu
et
visionibus,
ut
ante
retulit,
cap.
1
vers.
17.
Sed
posset
hic
quaeri,
quid
per
robur
intelligat.
Neque
enim
vel
dignitate
pollebat
inter
homines,
vel
rebus
bellicis
praefectus
unquam
fuerat
:
denique
nullum
specimen
magnificae
virtutis
dederat,
ut
posset
hanc
ob
causam
Deo
gratias
agere.
Sed
Daniel
respicit
ad
illud
principium
quod
sumpsit,
nempe
Deum
Israelis
inde
agnosci
verum
et
unicum
Deum,
quia
quidquid
est
virtutis
et
sapientiae
in
mundo,
ab
ipso
fluat
quasi
a
suo
fonte.
Secundum
hanc
rationem
nunc
de
se
loquitur,
ut
de
aliis
omnibus:
quasi
diceret,
Si
quid
est
in
me
vel
roboris
vel
intelligentiae,
hoc
totum
tibi
adscribo,
sicuti
tuum
est.
Et
certe
quamvis
Daniel
neque
rex
esset,
neque
praefectus,
tamen
illa
animi
invicta
magnitudo
quam
vidimus
non
erat
pro
nihilo
ducenda.
Itaque
merito
agnoscit
aliquid
divinitus
etiam
in
hac
parte
sibi
collatum.
Denique
consilium
eius
est,
se
prorsus
exinanire,
ut
Deo
quod
suum
est
tribuat:
sed
breviter
loquitur,
quemadmodum
dictum
est,
quia
divinitatis
probationem
ante
complexus
fuerat
sub
sapientia
et
sub
virtute.
Postea
addit,
mihi
patefecisti
quae
abs
te
postulavimus,
regis
quaestionem
patefecisti
nobis.
Ridetur
hic
quodammodo
secum
pugnare,
quia
laudat
Deum
quod
revelationem
somnii
ipse
acceperit,
deinde
adiungit
sibi
alios.
Atqui
revelatio
non
fuerat
communis,
sed
eius
propria.
Solutio
facilis
est:
nam
primum
exprimit
peculiariter
sibi
hoc
fuisse
datum,
ut
cognosceret
somnium
regis,
et
teneret
eius
interpretationem.
Ubi
hoc
confessus
est,
iam
extendit
beneficium
ad
socios
suos,
et
merito,
quia
etsi
ipsi
nondum
tenebant
quod
Deus
Danieli
contulerat,
tamen
in
ipsorum
gratiam
hoc
adeptus
fuerat
Daniel:
quandoquidem
omnes
erepti
sunt
a
morte
:
deinde
exauditae
fuerunt
eorum
preces.
Et
hoc
plurimum
valuit
ad
confirmationem
fidei
ipsorum,
quia
sciverunt
se
non
frustra
orasse.
Diximus
autem
in
eorum
precibus
non
fuisse
quidquam
ambitionis,
ut
|