40:580
mus
maxime
Deum,
quod
non
tantum
ornavit
nos
communi
prudentia,
ut
esset
aliquod
apud
nos
discrimen
boni
et
mali:
sed
quod
evexit
supra
communem
naturam,
et
ita
illuminavit,
ut
teneamus
quae
alioqui
longe
excederent
captum
nostrum.
Iam
ubi
pronuntiat
Daniel
lucem
esse
apud
Deum,
subaudienda
est
tacita
antithesis,
quia
subindicat
homines,
ut
iam
attigi,
circumdari
multis
tenebris,
et
quasi
palpitare
in
loco
obscuro.
Confertur
ergo
oblique
hic
hominum
habitatio
sanctuario
Dei:
quasi
diceret
propheta,
nusquam
esse
puram
et
sinceram
lucem,
nisi
in
solo
Deo.
Ergo
ubi
manemus
apud
nos,
id
est,
in
statu
nostro,
necesse
est
errare
in
caligine
vel
saltem
obtenebrari
multis
nebulis.
Huc
pertinent
eius
verba,
ne
scilicet
acquiescamus
in
modulo
nostro,
sed
potius
expetamus
a
Deo
lucem
illam,
in
qua
solus
solus
habitat.
Verum
meminerimus
interea
Deum
habitare
lucem
inaccessam,
nisi
quatenus
manum
ipse
nobis
porrigit.
Ergo
si
cupimus
fieri
participes
divinae
lucis,
caveamus
ab
audacia:
et
memores
nostrae
ignorantiae
petamus
a
Domino
nos
illuminari:
ita
lux
eius
non
erit
nobis
inaccessa,
quum
spiritu
suo
nos
supra
coelum
ipsum
ducet.
Postea
addit,
23.
Tibi
confiteor,
Deus
patrum
meorum,
et
laudo
ego
(et
ego
etiam
te
laudo),
qui
dedisti
mihi
sapientiam
et
robur,
et
num
notificasti
mihi
quae
postulavimus
abs
te:
qui
negotium
(vel,
quaestionem)
regis
patefecisti
nobis.
Convertit
Daniel
sermonem
ad
Deum,
Te,
inquit,
confiteor,
o
Deus
patrum
meorum,
et
te
laudo.
Hic
apertius
distinguit
Deum
Israelis
ab
omnibus
figmentis
gentium.
Neque
enim
frustra
epithetum
hoc
exprimit,
quod
laudet
Deum
patrum
suorum:
sed
potius
vult
in
nihilum
redigere
quidquid
sibi
fabricaverant
aliae
omnes
gentes
de
multitudine
deorum.
Hoc
ergo
tanquam
vanum
et
mendax
repudiat
Daniel,
et
ostendit
unum
Deum
Israelis
dignum
esse
omni
laude.
Caeterum
non
fundat
gloriam
Dei
in
autoritate
patrum
suorum,
quemadmodum
papistae
quum
volunt
adstruere
vel
Georgio,
vel
Catharinae,
vel
aliis
suis
quisquiliis
aliquam
summam
potentiam,
enumerant
quot
saeculis
iam
obtinuerit
error
ille:
ita
volunt
recipi
pro
oraculo
quod
consensus
hominum
approbavit.
Sed
si
religio
nitatur
hominum
consensu,
qualis
erit
eius
stabilitas?
Scimus
nihil
vanius
esse
humanis
mentibus:
Si
ponderetur
homo
(inquit
propheta
Psal.
62,
10)
cum
vanitate
in
trutina,
vanitas
ipsa
praeponderabit.
Nihil
ergo
stultius
est
illo
principio,
nempe
sentiendum
esse
de
religione
quod
valuit
multarum
aetatum
consensu.
Sed
hic
Daniel
Deum
patrum
suorum
ideo
commendat,
quoniam
patres
fuerant
Dei
filii.
Valebat
enim
apud
Iudaeos
sacra
illa
|