40:58
pite
usque
ad
pedes,
sed
considero
quales
sint
oculi,
deinde
qualia
sint
latera,
qualis
statura,
sitne
procera
an
brevis.
Quum
ergo
respicimus
in
homines,
in
arbores,
tunc
sufficit
adspectus
noster
ad
singulas
partes
excutiendas.
Sed
si
volumus
oculos
coniicere
in
solem,
statim
hebescent:
tantus
enim
est
fulgor
solis,
ut
nos
perstringat.
Quod
si
oculi
nostri
non
possunt
ferre
solis
splendorem,
quomodo
mentis
nostrae
acies
penetraret
usque
ad
Deum
et
excuteret
totam
eius
gloriam?
Huc
ergo
tendit
consilium
prophetae
quum
dicit
se
vidisse
tanquam
speciem
Hasmal.
Diximus
a
quibusdam
angelum
intelligi:
sed
sententia
illa,
meo
iudicio,
stare
non
potest:
ideo
eam
repudiavi:
nec
dubito,
quin
color
notetur,
qualiscunque
sit.
Quod
Hieronymus
vertit
electrum,
relinquo
in
medio:
quod
dicit
pretiosius
esse
auro
et
argento,
vanum
est,
quia
conficitur
ex
utroque
metallo.
Sed
tamen
fuit
color
eximius,
qui
non
tantum
raperet
oculos
prophetae,
sed
perstringeret
splendore
suo,
ita
ut
agnosceret
esse
aliquid
coeleste
et
divinum.
Ideo
adiungit
fuisse
tanquam
speciem
ignis
intus,
quod
ante
explicuimus,
idque
per
circuitum.
Ignis
autem
ille
etiam
sic
apparuit,
ut
propheta
intelligeret
esse
aliquas
notas
gloriae
Dei:
et
interea,
ut
in
fine
videbimus,
sciret
visionem
illam
non
aliter
fore
utilem,
quam
si
modeste
se
contineret
intra
metas:
quia
maiestas
Dei
ubi
occurrit
in
medium,
potest
obruere
ipsos
angelos.
Quid
ergo
nobis
fiet?
Verum
Deus
se
ita
ad
captum
nostrum
attemperat,
ut
visiones
sint
nobis
utiles,
modo
ne
superbiamus,
vel
ne
efferamur
stulta
et
audaci
curiositate.
Dicit
autem
sursum
et
deorsum
ignem
apparuisse,
hoc
est
supra
lumbos
et
infra,
et
ignem
fuisse
splendidum
in
circuitu.
Postea
adiungit,
28.
Tanquam
similitudinem
arcus
(repetendum
est
verbum,
vidi,
ex
proximo
versu),
tanquam
adspectum
arcus
qui
est
in
nube
in
die
pluviae
(hoc
est
quo
tempore
pluit),
sic
fuit
adspectus
splendoris
in
circuitu.
Haec
visio
similitudinis
gloriae
Iehovae:
et
adspexij
et
cecidi
super
faciem
meam,
et
audivi
vocem
loquentis
(alii
vertunt
loquentem).
Addit
nunc
propheta
oblatam
sibi
fuisse
similitudinem
arcus
coelestis,
quem
profani
homines
vocant
Irim:
et
fingunt
perferre
deorum
mandata,
maxime
vero
Iunonis.
Sed
scriptura
vocat
arcum
Dei,
non
quod
creatus
fuerit
post
diluvium,
quemadmodum
multi
falso
existimant:
sed
quia
Deus
voluit
symbolo
illo
erigere
spem
nostram,
quoties
coelum
obnubilant
crassi
vapores.
Videmur
enim
quasi
demersi
sub
illis
aquis
coelestibus.
Deus
ergo
voluit
occurrere
nostrae
diffidentiae,
quum
arcum
coelestem
testimonium
et
pignus
gratiae
suae
esse
voluit:
quia
dicitur
apud
Mosen
(Gen.
9,
13),
Ponam
arcum
|