37:58  enim  nobis  cum  Deo  nisi  mediator  ille  intercedat?  nimium  profecto  absumus  a  maiestate  ipsius.  Ergo  neque  salutis,  neque  ullius  boni,  nisi  beneficio  Christi,  participes  esse  possemus.  Porro  dum  Iudaeis  liberationem  promisit  Dominus,  altius  eorum  mentes  evehere  voluit:  ut  maiora  et  praestantiora  dona  spectarent,  quam  libertatem  corporis,  et  reditum  in  Iudaeam.  Ea  enim  praeludia  tantummodo  fuerunt  redemptionis  quam  per  Christum  adepti  sunt  demum,  et  nos  hodie  consequimur.  Imo  mutila  fuisset  Dei  gratia  in  reditu  populi,  nisi  quatenus  perpetuus  ecclesiae  suae  redemptor  tunc  apparuit.  Sed  ut  alibi  diximus,  finis  babylonici  exsilii  plenam  ecclesiae  restitutionem  in  se  complexus  est.  Ideoque  non  mirum  si  illud  exordium  gratiae  prophetae  contexant  cum  regno  Christi,  sicuti  haec  series  passim  occurrit.  Ad  Christum  ergo  veniendum,  sine  quo  propitius  nobis  Deus  esse  non  potest:  hoc  est,  nisi  in  eius  corpus  insiti  censeamur  inter  Dei  filios.  De  ipso  quidem  primogenito  et  capite  nunc  sermonem  haberi  ex  progressu  liquebit:  quia  neque  ad  alium  quempiam  transferri  possent  quae  dicentur:  et  evangelistae  controversiam  omnem  tollunt.  Servum  vocat  Christum,  zax9  i��o)(y]v.  Hoc  enim  nomen  in  omnes  pios  competit:  quoniam  ea  conditione  adoptati  sunt  a  Deo,  ut  se  et  totam  vitam  ei  in  obsequium  addicant:  pii  quoque  doctores,  et  quicunque  publicam  in  ecclesia  personam  sustinent,  peculiari  modo  se  nominant  Dei  servos.  Christus  vero  singulare  quiddam  habet,  cur  potissimum  hoc  nomen  ei  conveniat.  Nam  ideo  servus  vocatur,  quod  Deus  pater  non  modo  vel  docendi,  vel  aliud  agendi  munus  ei  iniunxerit,  sed  ipsum  vocarit  ad  opus  eximium  et  incomparabile,  quod  cum  caeteris  commune  non  est.  Caeterum  hoc  nomen  etsi  tribuitur  personae,  refertur  tamen  ad  humanam  naturam.  Nam  quum  aeterna  sit  eius  deitas,  et  in  ea  aequalem  et  eandem  cum  patre  gloriam  semper  obtinuerit,  ut  se  ad  parendum  submitteret,  necesse  fuit  carnem  induere.  Unde  etiam  Paulus  (Philipp.  2,  6),  Quum  esset,  inquit,  in  forma  Dei,  non  arbitratus  est  rapinam,  se  facere  aequalem  Deo:  sed  inanivit  semetipsum,  formam  servi  accipiens,  ete.  Quod  ergo  fuit  servus,  hoc  voluntarium  fuit:  ne  quidquam  de  eius  dignitate  propterea  minui  existimemus.  Atque  hoc  significarunt  veteres  ecclesiae  scriptores  nomine  dispensationis:  qua  factum  esse  dicunt,  ut  omnes  infirmitates  nostras  subierit.  Est  enim  voluntarius  hic  affectus  quo  se  subiecit  Deo,  atque  ita  subiecit,  ut  nobis  quoque  inserviret.  Nec  tamen  ea  tam  humilis  conditio  prohibet  quominus  supremam  maiestatem  retineat.  Unde  etiam  Apostolus  ipsum  supra  omne  nomen  exaltatum  esse  dicit.  (Ecce.)  Utitur  particula  demonstrativa,  ut  adducat  Iudaeos  in  rem  praesentem.  Nam  ea  quae  ob  oculos  habebant  poterant  ipsos  ad  desperationem