2:58
[CO
2.58]
potuisse
adduci
ut
evangelium
amplecteretur
pro
certa
Dei
veritate,
quam
ecclesiae
autoritate
victum.
Et
quid
mirum,
si
quis,
nondum
Christo
cognito,
hominum
respectum
habeat?
Non
ergo
illic
docet
Augustinus
fundatam
esse
piorum
fidem
in
ecclesiae
autoritate,
nec
evangelii
certitudinem
inde
pendere
intelligit;
verum
simpliciter
nullam
fore
evangelii
certitudinem
infidelibus,
ut
inde
Christo
lucrifiant,
nisi
ecclesiae
consensus
eos
impellat.
Atque
id
paulo
ante
1)
non
obscure
confirmat,
ita
loquendo:
quum
ego
laudavero
quod
credo,
et
quod
credis
irrisero,
quid
putas
nobis
esse
iudicandum,
quidve
faciendum,
nisi
ut
eos
relinquamus
qui
nos
invitant
certa
cognoscere,
et
postea
imperant
ut
incerta
credamus;
et
eos
sequamur
qui
nos
invitant
prius
credere
quod
nondum
valemus
intueri,
ut
ipsa
fide
valentiores
facti,
quod
credimus
intelligere
mereamur,
non
iam
hominibus,
sed
ipso
Deo
intrinsecus
mentem
nostram
firmante
atque
illuminante?
Haec
certe
sunt
Augustini
verba;
ex
quibus
cuivis
colligere
promptum
est,
non
hanc
sancto
viro
fuisse
mentem,
ut
fidem,
quam
scripturis
habemus,
a
nutu
arbitriove
ecclesiae
suspenderet;
sed
tantum
ut
indicaret
quod
nos
quoque
verum
fatemur,
eos
qui
nondum
spiritu
Dei
sunt
illuminati,
ecclesiae
reverentia
ad
docilitatem
induci,
ut
Christi
fidem
ex
evangelios
discere
sustineant;
atque
ita
hoc
modo
ecclesiae
autoritatem
isagogen
esse
qua
ad
fidem
evangelii
praeparamur.
Nam,
ut
videmus,
piorum
certitudinem
longe
alio
fundamento
vult
esse
suffultam.
Alioqui
non
nego
quin
saepe
Manichaeos
ecclesiae
universae
consensu
urgeat,
dum
scripturam,
quam
illi
repudiabant,
vult
approbare.
Unde
illa
adversus
Faustum
exprobratio
:
2)
quod
se
evangelicae
veritati
non
subdat,
tam
fundatae,
tam
stabilitae,
tanta
gloria
diffamatae,
et
a
tempore
apostolorum
per
certas
successiones
commendatae.
Sed
nusquam
eo
spectat,
ut
pendere
doceat,
quam
scripturis
autoritatem
deferimus,
ab
hominum
definitione
aut
decreto:
tantum,
quod
in
causa
plurimum
valebat,
universale
ecclesiae
iudicium
profert,
in
quo
adversariis
erat
superior.
Si
quis
pleniorem
huius
approbationem
desiderat,
libellum
eius
legat
de
utilitate
credendi;
ubi
reperiet,
non
aliam
credendi
facilitatem
ab
ipso
commendari
nisi
quae
nobis
aditum
modo
praebeat,
sitque
opportunum
inquirendi
exordium,
ut
ipse
loquitur;
non
tamen
in
opinione
acquiescendum
esse,
sed
certa
et
solida
veritate
nitendum.
[Inst
1.7.4.]
Tenendum
quod
nuper
dixi,
non
ante
stabiliri
doctrinae
fidem,
quam
nobis
indubie
persuasum
sit,
autorem
eius
esse
Deum.
Itaque
summa
scripturae
probatio
passim
a
Dei
loquentis
persona
sumitur.
|