40:579
579
PRAELECTIONES
580
22.
Ipse
patefecit
profunda
et
abscondita
:
cognoscit
quod
in
tenebris
(latet):
et
lux
cum
eo
habitat
(vel,
penes
ipsum).
Prosequitur
eandem
sententiam,
et
confirmat,
quod
scilicet
ex
spiritu
Dei
cuncti
mortales
hauriant
quidquid
habent
intelligentiae
et
lucis.
Quanquam
longius
progreditur
hoc
versu
quam
superiore.
Dixerat
enim
in
genere,
sapere
nomines,
et
intelligere
Dei
beneficio:
hic
autem
speciem
unam
sumit,
nempe
ubi
est
rara
et
insolita
intelligentia
illic
clarius
fulgere
donum
Dei:
quasi
diceret,
non
modo
Deum
singulis
mortalibus
distribuere
pro
mensura
suae
liberalitatis
quidquid
habent
acuminis
et
ingenii,
sed
quosdam
ornare
tanta
intelligentia,
ut
appareant
esse
ipsius
interpretes.
Loquitur
ergo
hic
proprie
de
dono
prophetico:
quasi
diceret,
non
tantum
conspici
Dei
bonitatem
in
communi
hominum
prudentia
(quod
scilicet
nemo
est
tam
rudis,
qui
non
discernat
inter
iustum
et
iniustum,
qui
non
teneat
aliquam
rationem
regendae
vitae)
sed
in
prophetis
aliquid
esse
extraordinarium,
quod
nobis
reddit
Dei
sapientiam
magis
admirabilem.
Unde
enim
prophetae
hoc
habent,
ut
vaticinentur
de
rebus
occultis,
ut
penetrent
supra
coelos,
ut
transcendant
totum
mundum?
An
hoc
est
commune
in
hominibus?
Quum
ergo
hoc
communem
hominum
captum
longe
superet,
propheta
docet
illic
plus
laudis
mereri
Dei
beneficentiam
et
virtutem
simul,
quod
revelet
abscondita
et
arcana.
Et
in
hunc
sensum
adiicit,
lucem
apud
Deum
habitare:
quasi
diceret,
longe
differre
a
nobis
Deum
ipsum,
quia
obvolvimur
multis
vel
tenebris
vel
nebulis,
sed
Deo
omnia
esse
liquida,
sic
ut
nusquam
haesitet,
non
inquirat,
non
impediatur
ulla
ignorantia.
Nunc
ergo
tenemus
prophetae
consilium.
Sed
discamus
ex
hoc
loco
tribuere
Deo
laudem,
quam
maior
pars
mundi
sacrilega
audacia
sibi
arrogat:
Deus
autem
ostendit
sibi
esse
propriam.
Quidquid
ergo
intelligentiae
et
iudicii
in
nobis
est,
hoc
meminerimus
Deo
acceptum
referre.
Proinde
etiam
si
qua
tantum
viget
in
nobis
gutta
communis
sensus,
eatenus
iam
obstricti
sumus
Deo,
quia
essemus
similes
truncis,
vel
lapidibus,
nisi
ipse
arcano
suo
instinctu
nos
donaret
intelligentia.
Sed
etiam
si
quis
excellat,
et
sit
in
admiratione
fere
totius
mundi,
ipse
quoque
modeste
se
Deo
subiiciat,
et
agnoscat
eo
magis
se
esse
obstrictum,
quia
pius
aliis
accepit.
Quis
enim
ipsum
discernit,
nisi
Deus?
Quo
ergo
quisque
maiore
praestat
intelligentia:
eo
magis
extollat
Dei
beneficentiam,
sibi
omnia
derogans.
Tertio
discamus
intelligentiam
rerum
spiritualium
esse
rarum
et
singulare
donum
spiritus
sancti,
et
illic
praecipue
fulgere
Dei
virtutem.
Caveamus
ergo
a
diabolica
superbia,
qua
videmus
fere
totum
mundum
esse
ebrium,
et
falso
turgere.
Atque
in
hac
parte
glorifice-
|