40:578
sicuti
dum
transfert
Deus
imperia,
et
mundum
ipsum
quasi
transformat,
nonne
tunc
magis
affici
nos
decet,
nisi
sumus
nimium
stupidi?
Non
ergo
abs
re
Daniel
hic
corrigit
perversam
opinionem,
quae
occupat
fere
omnium
sensus,
quod
scilicet
vel
mundus
fortuito
volvatur,
vel
quod
natura
sit
summum
numen,
ubi
Deum
esse
asserit
qui
mutat
tempora
et
vices.
Proprie
autem
de
imperiis
loquitur,
sicuti
ex
contextu
satis
patet:
quod
reges
constituat
et
amoveat.
Vix
potest
hoc
nobis
persuaderi,
divinitus
imponi
reges
soliis:
deinde
rursum
deiici:
quia
putamus
vel
sua
industria
consequi
imperium,
vel
iure
haereditario,
vel
fortuito
casu..
Interea
nulla
Dei
habetur
ratio,
dum
sic
extollitur
hominum
industria,
aut
virtus,
aut
felicitas,
aut
aliquid
tale.
Ideo
in
Psalmo
(75,
7)
dicitur,
Neque
ab
oriente,
neque
ab
occasu,
sed
Deus
solus
iudex
est.
Propheta
illic
deridet
sapientum
discursus,
ut
vocant,
qui
colligunt
omnes
rationes,
ut
ostendant
imperia
pervenire
ad
homines
vel
ipsorum
consilio
et
virtute,
vel
felicitate,
vel
aliis
humanis
et
inferioribus
mediis:
Circumspicite,
inquit,
quocunque
libuerit,
sed
ab
ortu
usque
ad
occasum
non
reperietis
cur
unus
aliis
praesit
potius
quam
alter.
Dominus
ergo
solus
est
iudex:
hoc
est,
maneat
gubernatio
penes
unum
Deum.
Sic
etiam
hoc
loco
dicitur
Dominus
constituere
reges,
et
tollere
e
medio
ubi
ita
visum
est.
Hoc
argumentum,
ut
est
splendidum,
posset
copiosius
tractari:
sed
quoniam
aliis
pluribus
locis
recurret
eadem
occasio,
breviter
nunc
perstringo
quod
continet
hic
versus.
Nam
de
statu
regnorum,
et
eorum
ruina
et
mutatione
saepius
dicendum
erit.
Ego
igitur
nolo
congerere
quaecunque
etiam
in
promptu
haberem:
sed
sufficit
mihi
breviter
ostendere
consilium
Danielis.
Postea
addit
ipsum
dare
sapientiam
sapientibus,
et
scientiam
his
qui
praediti
sunt
scientia.
Hoc
secundo
membro
idem
confirmat
propheta,
quod
iam
diximus,
sapientiam
Dei
scilicet
non
latere
in
tenebris,
sed
nobis
manifestari:
quoniam
Deus
quotidie
dat
nobis
certa
eius
et
illustria
documenta.
Et
interim
hic
corrigit
ingratitudinem
hominum
qui
ex
sua
excellentia
trahendo
ad
se
Dei
laudem,
semper
fere
sunt
sacrilegi.
Pronuntiat
igitur
Daniel
non
esse
sapientiam
in
hominibus,
nisi
a
Deo.
Sapiunt
quidem
homines,
pollent
intelligentia
:
sed
quaeritur
an
a
se
ipsis.
Daniel
ergo
ostendit
nimis
malignos
esse
homines,
dum
sibi
quidquam
arrogant,
etiam
si
omnes
rapiant
in
admirationem
sui:
quia
nihil
habent
proprium.
Quis
enim
iactabit
se
proprio
marte
sapere?
Se
peperisse
intelligentiam
qua
praeditus
est?
Quum
ergo
Deus
sit
unicus
autor
et
sapientiae
et
scientiae,
dotes
quibus
homines
ornavit,
adeo
non
obscurant
eius
gloriam,
ut
potius
illustrare
debeant.
Postea
adiungit,
37
|