9:577  577  AD  BALDUINI  CONVICIA.  578  enim  hactenus  putavi  extendi  ad  alios  quoque  humanae  pietatis  gradus.  Quo  iure  ipsum  minime  στοργικὸν  esse  clamant  Bituriges,  qui  suos  privignos  simul  cum  eorum  avia  spoliaverit.  Porro  si  turpe  est  seni  theologo  asperius  virum  aetate  adhuc  florentem  tractare,  unde  iunioribus  licentia  tam  proterve  senibus  insultandi?  Equidem  Dei  beneficio  sum  senex,  sed  nondum  sexagenarius,  ut  me  hic  nepos  e  ponte  sublicio  deiiciat.  Has,  non  dico  spurcitias,  sed  ineptias,  quisquis  expendet,  quomodo  Balduinum  credet  aliquid  honoris  mei  causa,  sicut  simulat,  tacere?  Porro  de  praeclaris  studiorum  suorum  et  optimae  erga  rempublicam  voluntatis  monumentis  in  Germania  relictis,  gloriose  testari  (sunt  enim  haec  eius  verba)  nihil  miror:  quum  me  invidia  fremente  ad  se  [pag.  33]  oppugnandum  rapi  dicat.  Quid  tibi  invideam  miser?  Quid  tam  stolida  comparatione  assequi  te  putas,  nisi  ut  os  tuum  impurum  omnes  conspuant?  Si  omnia  recenseam  quae  homini  vel  ferreae  vel  nullius  frontis  comminisci  et  garrire  libuit,  nullus  erit  modus.  Tandem  quasi  ad  se  ipsum  reversus,  et  philosophice  disserens  admonet  singulare  vanitatis  exemplum,  cuius  ad  omnem  posteritatem  tristis  forte  exstabit  memoria,  in  me  divinitus  fuisse  propositum,  quo  omnes  cristas  demittant,  eosque  misereat  communis  miseriae  atque  caecitatis.  Sit  vero  hoc  memorabile  tuae  vanitatis  trophaeum,  qui  non  modo  insolentius  quam  antehac  cristas  erigere,  sed  linguam,  ungues  et  dentes  acuere  ita  coepisti,  ut  nihil  unquam  exstiterit  vel  superbius  vel  truculentius.  Eat  nunc,  et  se  in  suo  stercore  volutans  foetoris  sui  odore  delectetur,  donec  ordinum  omnium  detestatione  obrutus  quid  sit  pudor  et  misericordia  discere  incipiat.  Iudicum,  ad  quos  provocat,  cognitionem  minime  formido,  aut  defugio.  Quomodo  enim  non  me  subiicerem  eorum  autoritati,  quos  raris  et  exquisitis  [pag.  34]  virtutibus  insignit?  Verum  quod  fortes  iuris  vindices  fore  pronunciat  contra  iniurias,  defensores  iustae  libertatis  contra  novae  tyrannidis  ferociam,  patronos  innocentiae  adversus  vim  et  insidias,  nihil  ad  me.  Fuit  hoc  saeculis  omnibus  usitatum,  ut  rabulae,  quos  famelica  gloriae  cupiditas  ad  rabiem  adigebat,  quo  quisque  dignitate  esset  praestantior,  protervius  in  eum  linguam  exsererent.  Vetus  scurrarum  rhetorica  est,  aut  potius  virulenta  dicacitas,  omnem  virtutis  splendorem  tyrannidis  nomine  foedare.  Quid  tibi  faciam  Balduine?  quum  mihi  propositum  esset  tota  vita  latere,  Deus  me  extulit  quo  nolebam,  et  aliquo  gradu  esse  voluit  in  sua  ecclesia:  tu,  quem  urit  et  excruciat  insana  gloriae  fames,  frustra  inhias  honoribus,  et  tot  erraticis  venationibus  nihil  proficis.  An  mihi  luenda  est  tuae  stoliditatis  poena?  Me  vero  innocentiam*)  vi  et  minis  oppri-  1)  Sic  et  Versio  gallica  (fopprime  l'innocence).  Beza  et  AmsU'  Meam  vero  innocentiam.  Calvini  opera.  Vol  IX.