9:576
imitentur
omnes
christiani
principes.
Vanitatis,
futilitatis,
calumniae,
maledicentiae
magnam
esse
turpitudinem
fateor.
Cur
ergo
his
omnibus
vitiis
infamiam
et
odium
omnium
sibi
accersit?
Sit
sane
magnum
odium
saevitiae
adversus
insontes
inflammatae:
sit
etiam
magna
dictaturae
[pag.
30]
invidia
bonos
cives
proscribentis:
intolerabilis
res
sit
in
ecclesia
tyrannis:
quando
nihil
horum
in
me
competit,
libenter
admitto.
Si
me
sugillare
impuro
conviciatori
propositum
est,
acta
saevitiae
meae
commemoret,
insontes
nominet
a
ine
afflictos,
tabulas
proscriptionis
ostendat:
denique
tyrannica
acta
proferat,
quae
exercuerim
sub
religionis
specie.
Et
tamen
postquam
libidini
suae
adeo
intemperanter
indulsit,
multo
atrociora
in
posterum
denunciat:
et
pro
solita
urbanitate
nunc
se
mihi
parcere
iocatur.
Atqui
nihil
melius
quam
vesanum
hunc
furorem,
qui
ad
me
non
pertingit,
e
tuto
despicere
:
quia
ubi
latratus
omnes
suos
consumpserit,
idem
manebit
qui
semper
fuit
obscoenus
canis.
Glorietur
se
mihi
non
cedere
in
reipublicae
et
ecclesiae
servandae
studio:
modo
inani
fastu
crepantem
pueri
quoque
subsannent.
Nec
vero
Galliae
oculos
configere
necesse
est,
ut
de
perpetua
mea
fide,
diligentia,
integritate,
modestia,
tolerantia,
et
assiduis
pro
ecclesia
laboribus,
iudicet:
quod
tot
insignibus
documentis
iam
usque
a
mea
adulescentia
probatum
est.
Hac
fiducia
in
gradu
[pag.
31]
meo
ad
extremum
usque
perstare
mihi
satis
erit.
Nam
quod
me
errare
clamitat,
si
in
eo
me
iam
solio
puto
locatum,
ut
mihi
quodlibet
liceat,
omnibus
insultem,
omnibus
indicam
silentium,
solus
imperem
et
fulminem,
eiusdem
est
futilitatis
quae
iam
in
aliis
spurcis
conviciis
patefacta
est.
Ne
quid
tamen
proterviae
reliquum
faciat,
quia
aliquando
ne
quid
amicis
crearet
periculi
nomen
meum,
privatim
quum
ad
eos
scriberem
Lucanium
me
inversis
literis
vocavi,
trahit
bonus
hic
reipublicae
defensor
in
crimen:
et
simul
Luciani
nomen
permiscens,
infamiam
aspergere
mihi
conatur,
Calvinum
in
Lucianum
vertendo.
Nempe
hoc
dicterio
se
religiosum
probare
voluit,
vel
saltem
occupare,
ne
ad
magistrum
suum
Lucianum
ablegaretur.
Hi
scilicet
salsi
sunt
lepores
boni
rhetoris:
prae
quibus
tolerabile
esset
cavillum,
si
quis
Badinum
pro
Balduino
diceret:
quod
tamen
putidae
esset
affectationis.
Sed
nihil
mirum
sic
hominem
mente
alienatum
desipere,
qui
crimen
ἀστοργίας
sibi
obiectum
diluere
volens,
orbitatem
mihi
exprobrat.
Dederat
mihi
Deus
[pag.
32]
filiolum:
abstulit.
Hoc
quoque
recenset
inter
probra
liberis
me
carere.
Atqui
mihi
filiorum
sunt
myriades
in
toto
orbe
christiano.
Si
vero
filiola
tua,
quam
celebras,
et
qua
superbis,
adolescat,
merito
eam
pudebit
tali
patre
fuisse
progenitam.
Quorsum
tamen
colligat
bonus
philosophus
quid
sit
στοργὴ
me
nescire,
qui
nondum
sim
pater,
fateor
me
non
assequi.
Στοργὰς
|