40:576
et
robur
etiam
posset
cognosci:
ideo
continuo
post
sequitur,
21.
Et
ipse
(vel,
ipse
est
qui)
mutat
tempora,
et
articulos
temporum:
constituit
reges,
et
amovet
reges:
dat
sapientiam
sapientibus^
et
scientiam
iis
qui
scientiam
cognoscunt
(hoc
est,
iis
qui
pollent
scientia).
Clarius
his
verbis
explicat
Daniel
quod
poterat
esse
obscurum.
Docet
enim
ita
Deum
esse
fontem
sapientiae
et
virtutis,
ut
non
supprimat
apud
se
quod
competit
in
eum
solum,
sed
per
coelum
et
terram
diffundat.
Et
hoc
diligenter
notandum
est.
Videtur
enim
elogium
illud
non
adeo
esse
magnificum,
ubi
Paulus
Deum
affirmat
solum
esse
sapientem
(Rom.
16,
27).
Sed
ubi
reputamus
sapientiam
Dei
nobis
proponi
ante
oculos
sursum
et
deorsum,
tunc
melius
sentimus
quomodo,
et
quo
sensu
pronuntiet
Paulus
Deum
esse
solum
sapientem.
Deus
ergo,
ut
iam
attigi,
non
tenet
inclusam
sapientiam
apud
se,
sed
facit,
ut
defluat
per
totum
mundum.
Summa
autem
huius
versus
est,
quidquid
est
virtutis
et
sapientiae
in
mundo,
hoc
esse
testimonium
divinae
et
virtutis
et
sapientiae.
Haec
est
hominum
ingratitudo,
ubi
aliquid
vel
in
se,
vel
in
aliis
reperiunt
laude
dignum,
statim
hoc
sibi
arrogant:
ita
imminuitur
Dei
gloria,
sed
eorum
pravitate,
ubi
se
proferebat.
Hic
autem
docemur,
adeo
nihil
derogare
sapientiae
et
virtuti
Dei,
quidquid
in
mundo
sapientiae
et
virtutis
conspicitur
ut
potius
magis
illic
refulgeat.
Tenemus
ergo
prophetae
consilium,
nempe
Deum
quasi
in
speculis
ante
oculos
nostros
obiicere
testimonia
potentiae
suae
et
virtutis,
ubi
res
in
mundo
volvuntur,
ubi
homines
pollent
sapientia,
ubi
alii
in
sublime
extolluntur,
alii
autem
concidunt:
sicuti
experientia
docet
non
posse
fieri
vel
humanitus,
vel
aliquo
aequabili
cursu
naturae,
et
summi
reges
ita
cadant,
ut
alii
obtineant
summos
honorum
gradus.
Daniel
ergo
admonet
non
esse
quaerendam
in
coelo
duntaxat
sapientiam
et
virtutem
Dei,
quoniam
in
terra
nobis
apparet,
et
quotidie
utriusque
documenta
sese
offerunt
oculis
nostris.
Videmus
nunc
quomodo
inter
se
cohaereant
isti
duo
versus.
Dixerat
solius
Dei
esse
sapientiam,
nunc
ostendit
non
latere
in
ipso
Deo,
sed
nobis
manifestari,
ut
ita
liceat
familiari
usu
cognoscere,
quidquid
sapientiae
est,
ab
ipso
manare,
et
ipsum
esse
unicum
fontem.
Idem
quoque
de
virtute
sentiendum.
Ipse
igitur
est
qui
mutat
tempora
et
articulos
temporum.
Scimus
hoc
totum
adscribi
fortunae,
quod
mundus
habet
incertas
vices,
ita
ut
aliquid
quotidie
mutetur.
Et
profani
homines
hinc
colligunt
caeco
impetu
omnia
versari:
alii
autem
dicunt
humanum
genus
esse
quasi
|