7:574
linquet
homo
patrem
et
matrem
et
adhaerebit
uxori
suae,
et
erunt
duo
in
carne
una
(Gen.
2,
23).
Itaque
quum
patria
potestas
huic
inter
coniuges
coniunctioni
suo
iuril)
cedat,
audiendi
non
sunt,
qui
volunt
hoc
tempore
matrimonium
vel
sponsalia
contracta
scindi
et
irrita
esse,
si
parentum
consensus
non
accesserit
Nihil
hic
detrahimus
obedientiae,
quam
liberi
parentibus
debent,
sed
nolumus
parentes
in
impediendis
aut
dirimendis
matrimoniis
potestate
sua
abuti.
Quia
tamen
censemus
honestatis
esse,
ut
liberi
sine
consilio
et
consensu
parentum
non
contrahant,2)
huius
officii
sui
per
concionatores
sedulo
admonendi
sunt.
An
vero
parentibus
potestas
permitti
debeat
in
hoc
casu,
liberorum
inobedientiam
derogatione,
aut
saltem
diminutione
dotis,
aut
aliqua
alia
via
puniendi,
de
hac
re
ordinariae
potestati
cura
reliquenda
videtur.
De
sacrificio
missae.
[pag.
45]
Ut
religionem,
sine
qua
nulla
gens
vivit,
ius
naturae
introduxit,
sic
etiam
caeremonias,
sine
quibus
religio
coli
non
potest,
nec
solet.
In
ipsis
vero
caeremoniis
externam
oblationem,
velut
praecipuam,
omnes
omnium
saeculorum
gentes
observaverunt,
quae
etsi
(teste
Cypriano)
circumcisionem
velut
crudelem
et
naturae
inimicam
horruerunt,
non
tamen
similiter
repudiarunt
reliqua
sacrificia:
sed
in
multis
legem
naturae
sequentes,
expiationum
retinuerunt
instrumenta,
et
immolare
victimas,
et
incendere
adipes,
et
libaminibus
fundere
coram
Deo
vota
et
preces,
cultu
cum
ipsa
natura
hominibus
insito,
et
per
omnium
animos
divinitus
purgato,
perseveraverunt.
Sed
et
hoc
commune
et
omnium
animis
affixum,
omnes
gentes
tenuerunt,
ut
externae
oblationis
cultu,
vim
Deo
deberi
magno
consensu
existimarent.
Nemo
enim
externa
oblatione
colendum
unquam
censuit,
nisi
quem
Deum
esse
aut
scivit,
aut
putavit,
aut
finxit.
Huius
cultus
antiquitatem
duorum
fratrum
Cain
et
Abel
sacrificia
comprobant,
quorum
priorem
simul
et
munera
eius
aversatus
reprobavit
Deus,
minoris
vero
oblationem
placatus
aspexit.
Hunc
vero
sacrificandi
ritum
Deus,
volens
omnes
homines
salvos
fieri,
mentibus
hominum
hac
de
causa
divinitus
insevit.
Quum
enim
propter
unius
hominis
peccatum,
[pag.
46]
universum
genus
humanum
irae
Dei
et
iustae
damnationi
obnoxium
teneretur,
tantoque
gravior
et
periculosior
illis
damnatio
immineret,
quanto
magis
peccata
peccatis
accumulando
iustam
Dei
iram
contra
se
incitabant:
Deus
nolens
perire
quos
condiderat,
mediatorem
et
reconciliatorem
humano
generi
destinavit,
qui
nos
cum
autor
e
nostro
reconci-
1)
Lectio
haec
libris
Calvinianis
propria.
Edd.
authenticae
earumque
asseclae:
summo
iure.
2)
Adde
matrimonium,
cum
iisdem
testibus.
|