40:574
19.
Tunc
Danieli
in
visione
noctis
arcanum
pates
actum
est:
tunc
Daniel
benedixit
Deum
coeli.
Hic
colligi
potest,
Danielem
non
vacillasse,
neque
dubio
animo
fuisse
precatum
cum
sociis.
Nam
illa
Iacobi
sententia
nobis
in
memoriam
venire
debet,
nempe,
Qui
haesitant,
et
trepidant,
et
cum
diffidentia
Deum
precantur,
indignos
esse,
qui
exaudiantur:
Non
existimet,
inquit
Iacobus
(1,
7),
talis
homo
quod
quidquam
impetret
a
Domino
si
agitatur
varie
quasi
fluctus
maris.
Quod
ergo
Deus
propitium
se
ostendit
precibus
Danielis,
hinc
apparet
precatum
fuisse
vera
fiducia,
quia
scilicet
certo
persuasus
fuerit
vitam
suam
curae
esse
Deo:
deinde
etiam
senserit
Deum
non
frustra
vexare
animum
regis
Nebuchadnezer,
sed
aliquod
insigne
et
memorabile
iudicium
praeparasse.
Quoniam
ergo
Daniel
hac
persuasione
imbutus
est,
ideo
concipit
certam
fidem
et
precatur
Deum
ac
si
iam
impetrasset.
Ex
opposito
autem
videmus
Deum
nunquam
habere
clausas
aures,
ubi
rite
et
ex
animo
invocatur:
quemadmodum
etiam
dicitur
in
Psalmo
(145,
18),
Ipsum
esse
propinquum
omnibus
qui
eum
invocant,
sed
in
veritate.
Non
potest
autem
esse
veritas
ubi
deest
fides.
Sed
quoniam
Daniel
ad
precandum
et
fidem
attulit
et
sinceritatem,
ideo
protinus
exauditus
est,
atque
in
visione
noctis
patefactum
fuit
arcanum
de
somnio.
Non
possem
nunc
ulterius
progredi.
20.
Loquutus
est
Daniel
(respondit,
ad
verbum)
et
dixit,
Sit
nomen
Dei
benedictum
a
saeculo
et
in
saeculum:
eius
est
sapientia,
et
robur
ipsius
(sunt
tres
particulae
supervacuae
:
in
sensu
nihil
est
obscurum).
Prosequitur
hic
Daniel
narrationem
suam,
quod
scilicet
gratias
egerit
Deo
postquam
patefac-
'
tum
ei
fuit
somnium
regis
Nebuchadnezer:
et
summam
verborum
quibus
usus
est,
refert:
Sit
nomen
Dei
benedictum
j
inquit,
a
saeculo
et
in
saeculum.
Hoc
quidem
quotidie
nobis
optandum
est:
et
quum
precamur
ut
sanctificetur
nomen
Dei,
perpetuitas
notatur
sub
illa
precandi
forma:
sed
Daniel
hic
maiore
vehementia
prorumpit
in
laudes
Dei,
quia
agnoscit
singulare
eius
beneficium,
quod
ereptus
fuerit
a
morte
praeter
spem
cum
sociis
suis.
Ubi
autem
Deus
praeclarum
aliquod
beneficium
confert
in
servos
suos,
magis
incitantur
ad
eum
laudandum,
sicuti
loquitur
David
(Ps.
40,
4),
Dedisti
in
os
meum
canticum
novum.
Et
Isaias
etiam
bis
utitur
hac
loquutione,
Quod
Deus
materiam
novi
et
insoliti
cantici
dederit,
quia
mirabiliter
egit
cum
ecclesia
sua.
Sic
etiam
non
dubium
est
quin
Daniel
hic
extraordinario
modo
voluerit
laudare
Deum,
quia
|