20:574  in  montes  nostros  salvus  et  incolumis:  ubi  tam  humaniter  exceptus  sum  ut  nunquam,  quod  sciam,  domi  meae  humanius.  Et  hodie  quidem  homines  isti  tanto  amore  me  collegasque  meos  complectuntur,  ut  me  valde  fallat  opinio  nisi  pro  nobis,  si  res  ferat,  ipsum  sanguinem  libenter  profundant.  Gens  enim  ista,  ut  religione,  ita  moribus  etiam  differt  a  reliquis  prope  omnibus.  Homines  sunt  simplicitatis  et  docilitatis  rarissimae.  Atque  adeo,  si  quis  homines  in  oves  versos  quaerat,  si  non  hic,  certe  alibi  magno  negotio  reperiet,  ut  ego  tanquam  in  alium  mundum  translatus  mihi  ipsi  viderer,  simul  atque  coepi  cum  illis  esse.  Atque  utinam  conspiceretis  quanto  studio  ardeant  audiendi  verbi  Dei!  quantis  et  quam  asperis  itineribus  concurrant  in  ea  omnia  loca  in  quibus  vox  Dei  circumsonare  coepit!  Vitam  autem  sic  instituunt  ut  nihil  magis  quam  fastum  et  luxum  oderint.  De  Deo  pie  semper  loquuntur  cum  gratiarum  actione.  A  vocibus  sacrilegis,  ab  omni  blasphemia  et  scandalo  tam  sunt  alieni  quam  proxime  accedunt  ad  ea  omnia  antichristiani.  Breviter,  quum  illi  omnem  felicitatem  ponant  in  cognoscenda  voluntate  Dei  et  quaerenda  immortalitate  quam  exspectamus,  quotidie  aliquid  proficiunt  in  timore  Dei.  Nunquam  putassem  patrem  illum  coelestem  tantos  thesauros  reconditos  habere  in  his  montibus.  De  reliquo,  magnis  sudoribus  homines  isti  victum  sibi  et  nobis  quaerunt:  sed  Deus  ita  benedicit  nobis  ut  etiam  in  praeruptis  iugis  montium,  in  ipsis  rupibus,  seges  aliquando  luxuriei.  Abundamus  castaneis,  nucibus  et  lacte.  Vultis  dicam?  Nolimus  commutare  frugalitatem  nostram  cum  omni  opulentia  et  delitiis  quas  habet  aut  Italia,  aut  Gallia,  aut  etiam  totus  terrarum  orbis.  Interea  sumus  plane  tanquam  oves  mactationi  destinatae:  vere  ex  filo  pendet  quidquid  habemus  vitae  :  vis  omnis  hostium  in  nos  conversa  est  :  circumvallant  nos  sanguinarii  homines,  qui  tanquam  leones  et  ursi  sanguinem  nostrum  sitiunt.  Pauci  sunt  qui  favent  filio  Dei.  Verum,  utut  res  habeat,  nos  publice  docemus,  quo  liberum  est  vel  papistis  convenire.  Evangelium  longe  lateque  propagatur,  ita  ut  maxima  seges  paucissimos  operarios  habeat.  Quamobrem  vos  obsecro,  fratres,  per  illum  sanguinem  quem  effudit  pro  nobis  et  pro  toto  genere  humano  Christus  Iesus,  ut  si  unquam  afflictam  et  iacentem  ecclesiain  Dei  erigendam  et  refovendam  putastis,  nunc  id  re  ipsa  comprobetis.  Non  scribimus  ad  vos  de  nostra  aut  privati  cuiusquam  hominis  causa,  sed  hoc  unum  rogamus  vos  ut  nobis  auxilio  sitis  ad  augendum  et  amplificandum  regnum  filii  Dei.  Ad  eam  rem  est  nobis  opus  doctis  et  piis  viris,  et  iis  qui  se  iam  pro  Christo  devoverint.  Vos  videte,  quaeso,  ne  hac  in  re  filio  Dei  desitis.  Scripsissem  ad  vos  pluribus,  sed  ecclesia  Dei  longa  commendatione  non  eget,  apud  eos  praesertim