9:573  573  AD  BALDUINI  CONVICIA.  574  mihi  cum  propheta,  ut  arbitror,  licebit:  Quod  perit,  pereat.  Porro  quam  non  praecipitanter  in  ipsum  efferbuerim,  multi  sunt  idonei  testes,  quibus  notae  erant  praeclarae  eius  actiones.  Ex  brevi  tamen  narratione  iudicium  faciant  sani  et  integri  lectores  quam  humaniter  eum  toleraverim.  Ex  quo  fidem  hic  suam  professus  erat,  in  Gralliam  discedens  (sicut  aliud  semper  lingua  prae  se  tulit,  quam  haberet  in  cordis  recessu)  dixit  ad  expedienda  quaedam  negotia  exiguo  tantum  temporis  spatio  opus  esse:  et  quia  ipsius  magis  quam  mea  intererat,  ipsum  cito  redire  mihi  persuasit.  Derisa  est  ab  iis  qui  propius  eius  mores  noverant  mea  credulitas.  Et  certe  experientia  docuit,  quia  nostrae  tenuitatis  eum  pigebat,  conditiones  alibi  opimas  et  splendidas  venari.  Quuui  tergiversando  alias  ex  aliis  moras  necteret,  displicuit  quidem  mihi  calliditas  :  neque  tamen  offensionis  signum  dedi,  vel  etiam  gravius  offensus  sum,  donec  apud  Bituriges  rursum  idololatriae  sordibus  se  polluit.  Quamquam  post  [pag.  23]  tale  quoque  defectionis  flagitium,  tanta  fuit  erga  cum  mea  facilitas,  ut  se  mihi  reconciliaret.  Itaque  quum  illa  Bituricensis  conditio  eum  gravaret  (ostentatio  enim,  qua  sola  pollet,  evanuerat,  ut  spei  et  votis  minime  satisfaceret)  non  dubitavit  huc  se  recipere:  et  quum  undique  liberis  eum  conviciis  exagitarent  qui  prius  amici  fuerant,  humaniter  a  me  impetrata  venia  admissus  fuit.  Feci  quidem  quod  necesse  erat:  ut  severa  obiurgatione  correctus  lapsus  sui  foeditatem  agnosceret.  Serviliter  assensus  est,  et  adulatorie  meis  se  consiliis  regendum  permisit.  Argentinam  profectus  nomen  dedit  apud  pastorem  et  seniores  gallicanae  ecclesiae.  Porro  quia  apud  Bituriges  mox  de  eius  discessu  fugae  simili  sinistri  rumores  vulgo  sparsi  sunt:  quo  hanc  notam  elueret,  Duarenum  insignem  iurisconsultum,  quem  ipso  in  coelum  usque  extulerat,  aggressus  est.  Quam  acris  fuerit  contentio,  ex  libris  ultro  citroque  editis  plus  satis  constat.  In  ea  pugna  quum  veris  armis  destitui  se  videret  Balduinus,  ad  illiberales  insidias  descendit,  et  Duareno  ex  purae  et  orthodoxae  fidei  approbatione  invidiam  [pag.  24]  conflando  carnificum  furori  eum  obiecit.  Capitale,  ut  scitur,  in  Grallia  erat,  non  tantum  doctrinae  nostrae  subscribere,  sed  libros  etiam  nostros  furtim  legere.  Bonus  hic  pietatis  sectator,  dum  ostendere  conatur  Duarenum  ex  me  didicisse,  et  ex  meis  libris  esse  mutuatum  quidquid  in  libro  De  sacerdotiis  probe  et  sincere  docuerat,  non  alio  spectant  quam  ut  furiosis  ecclesiae  hostibus  gladium  homini  iugulando  porrigeret.  Si  barbara  haec  immanitas  mihi  displicuerit,  nihil  mirum.  Quin  potius  hoc  uno  stratagemate  detestabilem  se  piis  omnibus  reddidit.  Et  tamen  quum  de  ea  per  literas,  et  coram  conquestus  est  Duarenus,  hominem  ingenio,  facundia  cruditioneque  sic  instructum,  ut  in  certamine