40:573
573
IN
DANIELEM.
CAP.
II.
574
acceperit
a
Domino
quod
fideliter
ad
ipsum
perferret,
hinc
fit
ut
rex
concedat
illi
tempus:
et
hoc
clarius
postea
videbimus.
Sequitur,
17.
Tunc
Daniel
in
domum
venit
(abiit)
et
Hananiae,
et
Misaeli,
et
Azariae
sociis
suis
sermonem
(vel,
rem)
patefecit.
18.
Et
misericordias
ad
petendum
(ad
verbum,
hoc
est,
ut
peterent
misericordiam)
a
facie
Dei
coelorum
super
arcano
hoc,
ut
ne
interficerentur
Daniel
et
socii
eius
cum
residuo
sapientum
Babylonis
(hoc
est,
cum
reliquis
sapientibus
Babylonis).
Videmus
quo
consilio,
et
qua
etiam
fiducia,
Daniel
postulaverit
tempus
sibi
dari.
Consilium
hoc
fuit,
ut
Dei
gratiam
imploraret.
Accessit
etiam
fiducia,
quoniam
sciebat
sibi
instare
duplicem
poenam,
si
regis
exspectationem
fuisset
frustratus:
si
postridie
rediisset
vacuus
et
inanis,
non
contentus
fuisset
rex
una
et
simplici
morte,
sed
crudeliter
saeviisset
in
Danielem,
quasi
fuisset
ab
eo
delusus.
Non
dubium
igitur
est
quin
Daniel
speraverit
quod
adeptus
est,
nempe
somnium
regis
sibi
revelatum
iri.
Exponit
ergo
sociis
suis,
ut
simul
postulent
misericordiam
a
Deo.
Iam
antea
pollebat
Daniel
singulari
illo
dono,
quod
erat
somniorum
interpres:
deinde
solus
etiam
erat
Dei
propheta,
quemadmodum
vidimus.
Deus
enim
solebat
prophetis
manifestare
suum
consilium
vel
per
somnia,
vel
per
visiones:
utrumque
adeptus
erat
Daniel.
Quod
ergo
Misael,
Hananiah,
et
Azariah
sese
adiungunt
socios
ad
precandum,
colligimus
non
fuisse
ambitione
inductos,
vel
quod
sibi
aliquid
appeterent.
Nam
si
fuissent
aemuli
Danieli,
non
potuissent
uno
consensu
precari.
Neque
enim
sibi
quisque
privatim
preces
concipit,
sed
tantum
ut
Danieli
patefieret
somnii
interpretatio.
Videmus
ergo
ut
sincere
consentiant
in
suis
precibus,
et
absit
omnis
superbia
et
ambitio,
nec
quisquam
proprium
aliquid
appetat.
Caeterum
hoc
etiam
notatu
dignum
est,
quum
dicuntur
postulasse
misericordiam
a
Deo.
Etsi
enim
hic
non
prodeunt
in
Dei
conspectum
tanquam
rei,
tamen
quia
gratuito
sibi
datum
iri
sperabant
quod
petebant,
ideo
nomen
misericordiae
hic
ponitur.
Quoties
ergo
ad
Deum
confugimus,
ut
necessitatibus
nostris
opem
ferat,
semper
oculi
et
sensus
vertendi
sunt
in
eius
misericordiam.
Mera
enim
eius
liberalitas
nobis
eum
conciliat.
Quod
in
fine
versus
dicitur,
ne
perirent
cum
reliquis
sapientibus
Babylonis,
quidam
ita
exponunt
quasi
solliciti
fuerint
de
vita
magorum,
et
voluerint
etiam
ipsos
eripere
a
morte.
Sed
quanquam
optassent
omnes
salvos,
non
dubium
tamen
est
quin
se
hic
a
magis
et
Chaldaeis
separent,
sicuti
etiam
longe
diversa
erat
ratio.
Iam
sequitur,
|