9:572
prophetent
in
Dei
castris.
Denique
unum,
si
potest,
nominet
obtrectator,
quem
invidia
aut
aemulatione
moratus
sim,
quo
minus,
si
fieri
posset,
collegae
etiam
gradu
esset
superior.
Ita
per
se
evanescit
puerile
de
summo
pontificatu
cavillum:
ac
si
non
semper
tam
ex
animo
quam
ex
professo
defugere
studuerim
quidquid
me
extra
modestiae
fines
abriperet.
Sed
quid
hoc
sibi
vult,
dum
me
securum
[pag.
20]
esse
iubet,
si
non
alium
habeo
quam
ipsum
vel
rivalem
vel
competitorem
maximi
sacerdotii?
Si
tam
insulse
nugari
libebat,
saltem
a
praefatione
tam
male
consentanea
abstinere
debuit.
Valeant,
inquit,
ineptiae.
Exspectes
aliquid
grave
et
serium.
Mox
omnes
ineptias
superat,
denunciasse
scilicet
non
esse
timendum
ne
me
deiiciat
e
gradu.
Et
quis
suspicatus
esset
hominem
nihili
tantum
sibi
arrogare,
nisi
se
ipsum
proderet?
Eat
nunc
et
buccas
inflet
inani
iactantia.
Si
ambitiosus
essem,
inquit,
nunc
demum
putarem
me
esse
aliquid.
Paedagogia
scilicet
fraudulenter
elicita
eum
extulit
supra
nubes,
ut
reliquos
omnes
contemptim
despiciat.
Interea
quidem
stolida
eius
ambitio
risum
omnibus
movere
potest.
Severe
mecum
expostulat,
quod
non
pietatis
modo,
sed
humanitatis
quoque
in
ipso
lacessendo
oblitus
fuerim.
Quid
per
sua
erga
me
officia
intelligat,
non
assequor.
Fateor
fuisse
mihi
familiarem:
quum
signa
melioris
ingenii
daret,
hospes
apud
me
fuit.
Serpentem
scilicet
ac
pestem
domi
meae
alui.
Hoc
vero
praetextu
quod
me
sibi
vult
esse
obstrictum,
ex
quo
iure
hauserit,
nescio.
Ultra
progreditur:
me
atrociores
[pag.
21]
mereri
poenas
quam
Orestem,
qui
matrem
aliqua
causa
incitatus
occidit
:
quod
saevus
magister
insontem
et
inauditum,
veteremque
discipulum,
et
prope
filium,
non
equis,
ut
infelix
pater
Hippolytum,
sed
stylo
meo
discerpserim.
Obliquas
strophas
omitto,
in
quibus
facetum
se
fore
putavit:
quod
me
suum
fuisse
praeceptorem
significem,
et
ipso
discipulo
aut
filio
glorier.
Ego
vero
si
quid
in
eum
iuris
unquam
vendicare
mihi
potui,
libenter
remitto:
quia
cum
Satana,
cui
se
totum
addixit,
mihi
nihil
est
commune.
Sed
ex
eius
literis
agnoscent
lectores,
si
nunc
immaniter
contra
me
ferociat,
ingratitudinis
culpam
in
eo
residere.
Agedum
vero
insontem
se
probet:
sicuti
audacter
facturum
minatur.
Ego
autem
simpliciter
excuso,
quoniam
non
modo
perfidiose
mecum
agendo,
sed
nunc
insidiis,
nunc
aperto
conatu
in
communem
ecclesiae
perniciem
grassando
spem
meam
sceleste
fefellerit,
eo
iustiores
mihi
fuisse
iracundiae
causas,
quam
in
exterum
quemlibet
vel
ignotum.
Quod
si
humano
more
de
me
conquestus
esset,
forte
eadem
spe
quae
me
frustrata
erat
iterum
deceptus
optassem
de
vehementia
aliquid
remissum.
Nunc
vero
quum
[pag.
22]
beluina
eius
rabies
perditae
et
desperatae
mentis
signum
sit
non
obscurum,
dicere
|