40:572
cum
rege,
quia
non
fuerit
vocatus,
vel
auditus,
et
mactetur
una
cum
aliis,
perinde
ac
si
in
eadem
esset
culpa,
etiam
si
cui
culpae
obnoxii
fuissent
Chaldaei.
Summa
est,
non
esse
cur
rex
acceleret,
quia
forte
inveniet
quod
cupit,
modo
inquirat
diligentius.
Postea
additur,
Arioch
exposuisse
rem
Danieli.
Unde
apparet
Danielem
antehac
fuisse
ignarum
totius
negotii.
Et
hinc
etiam
coniicere
promptum
est,
quantus
terror
occupaverit
animum
pii
viri.
Nihil
enim
sciverat,
et
quasi
noxius
ad
supplicium
repente,
et
praeter
opinionem
trahitur.
Ergo
oportuit
illum
divinitus
confirmari,
ut
posset
composito
animo
petere
tam
a
praefecto
ipso,
quam
a
rege
tempus,
quo
posset
regi
somnium
narrare,
et
etiam
adiungere
eius
interpretationem.
Quod
ergo
Daniel
potuit
ita
composite
agere,
fuit
singulare
Dei
beneficium,
quia
terror
eius
animum
obstupefacere
alioqui
poterat.
Et
scimus
in
rebus
subitis
destitui
nos
omni
consilio,
et
facile
animis
concidere.
Ubi
ergo
nihil
tale
in
Daniele
cernitur,
certum
est
eius
mentem
gubernatam
fuisse
a
spiritu
Dei.
Postea
additur,
16.
Et
Daniel
ingressus
est,
et
postulavit
a
rege,
ut
tempus
daret
sibi,
et
expositionem
(interpretationem)
afferret
regi.
Nihil
hic
versus
novum
continet,
nisi
quod
hoc
notandum
est,
quod
non
exprimitur,
nempe
praefectum
non
sine
metu
hoc
dedisse
Danieli,
ut
introduceret
eum
ad
regem.
Sciebat
enim
regem
prorsus
furere.
Ergo
fuit
hoc
odiosum,
quod
non
statim
exsequutus
esset
edictum.
Sed,
ut
iam
dictum
fuit,
quia
Deus
susceperat
Danielem
in
fidem
suam,
ideo
flexit
ad
hanc
mansuetudinem
animum
praefecti,
ut
non
dubitaret
Danielem
ad
regem
introducere.
Iam
alterum
etiam
colligitur
ex
contextu,
nempe
Danielem
quod
petebat
impetrasse.
Dicitur
enim
domum
fuisse
reversus:
haud
dubie
quia
diem
unum
a
rege
obtinuit
:
quo
posset
postridie
satisfacere
eius
voto.
Et
tamen
mirum
est
hoc
illi
fuisse
datum:
quia
voluerat
rex
extemplo
somnium
sibi
narrari.
Quanquam
autem
hic
diserte
non
exprimit
Daniel
quas
rationes
coram
rege
attulerit:
probabile
tamen
est,
confessum
fuisse
quod
postea
videbimus
suo
loco,
nempe
se
non
esse
praeditum
tanta
intelligentia,
ut
somnium
exponeret
:
verum
sperare
Dei
beneficio,
se
prostridie
venturum
cum
nova
revelatione.
Alioqui
rex
nunquam
eum
admisisset,
si
dubitanter
petiisset
Daniel,
vel
non
fuisset
testatus
se
arcanam
a
Deo
revelationem
sperare,
statim
fuisset
reiectus,
et
provocasset
etiam
magis
iracundiam
regis.
Et
Hebraeis
tritum
est
quae
suo
loco
omittunt
postea
in
contextu
persequi.
Ubi
autem
modeste
fatetur
quod
verum
est,
se
non
posse
regi
morem
gerere,
donec
|