48:571  571  IN  ACTA  APOSTOLORUM  572  proprie  spectasse  ad  Christi  regnum.  Ideo  apte  Paulus  in  illum  quem  cernebat  evangelii  contemptum  torquet:  ac  si  dixisset:  Nihil  accidit  quod  non  iam  olim  praedixerit  spiritus  sanctus  per  os  Iesaiae.  Quod  autem  locus  hic  varie  aptatur  non  tantum  ab  evangelistis,  sed  etiam  a  Paulo  ipso,  facile  diluitur  repugnantiae  species.  Matth.  Marc.  et  Lucas  impletum  fuisse  hoc  vaticinium  dicunt,  dum  aenigmatice  loquutus  est  Christus  ad  populum,  neque  ei  coelestis  regni  mysteria  patefecit.  Tunc  enim  vox  Dei  verberavit  infidelium  aures,  ex  qua  nihil  proficerent.  Ioannes  (12,  37)  sensu  non  longe  absimili  dicit,  multis  miraculis  non  fuisse  inductos  ut  crederent  Iudaeos,  ut  hoc  idem  prophetae  testimonium  impleretur.  Ergo  quatuor  illi  in  hoc  consentiunt,  iusto  Dei  iudicio  factum  esse,  ut  reprobi  audiendo  non  audirent,  et  videndo  non  viderent.  Nunc  Paulus  in  memoriam  revocat  quod  de  Iudaeis  testatus  est  propheta,  ne  quis  eorum  caecitatem  miretur.  Porro  idem  l  l  .  ad  Roman.  cap.  (v.  5.  7)  altius  conscendit,  excaecationis  causam  esse  dicens,  quia  Dominus  reliquiis  tantum,  quas  gratis  elegit,  fidei  lumen  donet.  Et  quidem  certum  est,  quod  reprobi  salutis  doctrinam  reiiciunt,  hoc  fieri  eorum  malitia,  ideoque  culpam  in  ipsis  residere.  Verum  haec  propinqua  causa  non  obstat,  quominus  arcana  Dei  electio  inter  homines  discernat:  ut  credant  qui  ordinati  sunt  ad  vitam,  alii  autem  stupidi  maneant.  In  verbis  prophetae,  quoniam  alibi  ea  exposui,  nunc  longius  non  insistam.  Nec  vero  curiose  retulit  Paulus,  quae  apud  prophetam  ipsum  habentur:  sed  potius  eius  verba  ad  institutum  suum  deflexit.  Itaque  excaecationem,  quam  propheta  tribuit  occulto  Dei  iudicio,  eorum  malitiae  imputat.  Iubetur  enim  propheta  oculos  oblinere  suis  auditoribus:  Paulus  hic  aetatis  suae  incredulos  accusat,  quod  sibi  oculos  compresserint.  Quamquam  utrumque  distincte  ponit,  Deum  illis  caecitatis  esse  autorem,  et  tamen  ipsos  clausis  oculis  sponte  caecutire:  sicuti  duo  haec  optime  inter  se  conveniunt,  ut  alibi  dictum  fuit.  In  postremo  membro  ubi  dicitur:  Ne  videant  oculis,  vel  auribus  audiant,  vel  corde  intelligant:  ostendit  Deus  quanta  sit  doctrinae  suae  perspicuitas:  nempe  quae  ad  illustrandos  omnes  sensus  abunde  sufficiat,  nisi  quatenus  homines  ipsi  tenebras  sibi  inducunt  maligne:  quemadmodum  Paulus  quoque  alibi  tradit  (2.  Cor.  4,  3),  opertum  suum  esse  evangelium,  ut  nulli  in  eius  luce  caecutiant,  nisi  qui  exitio  destinati  sunt,  quibus  Satan  oculos  confixit.  Ne  convertantur,  et  sanem  eos.  Hinc  colligimus,  non  omnibus  proponi  Dei  verbum  ut  redeant  ad  sanam  mentem:  sed  externam  vocem  sine  efficacia  spiritus  in  multorum  auribus  sonare,  tantum  ut  reddantur  inexcusabiles.  Temere  autem  hic  Deo  obstrepit  carnis  superbia:  sicuti  multos  videmus  litigare:  frustra,  imo  absurde  vocari  homines,  nisi