9:570  scelestae  conspirationis  et  nefandi  colloquii  memoria  ex  piorum  cordibus  deleri  queat  sardonio  risu.  Ut  volet  nebulas  elevet,  nunquam  obliviscentur  cordati  homines,  dum  captiosis  suis  artibus  ad  meritorium  quaestum  fertur,  per  eum  non  stetisse,  quo  minus  gravis  plaga  infligeretur  Gallicae  ecclesiae.  Quare  desinat  patroni  nomen  obtendere,  a  cuius  clientela,  simul  ac  probe  innotuerit  non  minus  facile  excidet,  quam  fallaciter  obrepsit.  Hinc  porro  apparet  [pag,  15]  quam  ieiuna  sit  ambitio,  quod  nescio  quid  tam  insolenter  iactitat:  ac  si  dubium  esset  in  aulis  principum  pessima  interdum  mancipia  favorem  adipisci.  Quin  etiam  conscientiam  meam  coram  Deo  appellat:  quod  ubi  scio  nullam  esse  controversiam,  odiose  velim  aliis  persuadere  esse  maximam,  quae  vero  est,  astute  dissimulem.  Quasi  vero  de  re  notissima  necesse  sit  ad  arcanum  Dei  iudicium  provocare.  Atqui  notare  operae  pretium  est  quam  bene  inter  se  conveniant  astutia  et  caecus  furor,  in  quem  me  alieno  impulsu  repente  praecipitem  actum  esse  fingit.  Quis  non  videt  hominem  petulantiae  deditum,  vomere  potius  quae  stomachum  gravant  quam  loqui?  Atque  ita  scilicet  nodus  magnae  et  arduae  quaestionis  solvitur,  quomodo  Balduinum  lacessere  ausus  sim,  qui  tot  habeam  inimicos.  Mihi  enim  in  promptu  defensio  est,  quotquot  mihi  inimici  sunt,  esse  professos  Christi  hostes:  nullas  vero  inimicitias  me  unquam  suscepisse  privata  causa,  nec  cupide  appetivisse:  nullas  denique  a  mea  culpa  fuisse  ortas.  Sed  hoc  mihi  plus  satis  [pag.  161  est  nullum  mihi  alia  de  causa  esse  inimicum,  nisi  quia  sacrilega  audacia  insurgere  adversus  pietatis  doctrinam  et  ecclesiae  salutem  ausus  fuerit.  Quotquot  nostro  tempore  Christum  eiusque  ecclesiam  hostiliter  impetere  tentarunt,  eorum  furori  fortiter  me  opposui:  atque  ut  acriter  eos  excepi,  ita  infatigabili  constantia,  persequutus  sum.  Nec  me  huius  assiduae  militiae  unquam  taedebit.  Hac  de  causa  inimicus  sum  Balduino,  quem  aliquando  amavi.  Respondeat  nunc  ipse  mihi  velim,  quomodo  tot  sibi  acquisierit  hostes,  cur  se  et  ipsos  atrocibus  pugnis  exercuerit,  cur  nusquam  reliquerit  verum  amicum.  Cui  probetur  nescio:  omnibus  certe  doctis  et  probis  viris,  quibuscum  versatus  est,  exosum  esse  constat.  Fontem  si  quaerimus,  non  alius  reperietur,  quam  eius  ambitio,  superbia,  invidia,  perfidia1)  et  si  qua  est  similis  virtus.  Sed  toto  libello  se  prodit  pudenda  eius  fatuitas  qua  voce  gravius  eum  vulnero,  quam  si  omne  genus  scelerum  in  eum  conferrem.  Recto  enim  et  honesto  pridem  valedixit:  modo  acutus  et  vafer  credatur.  Serio  tamen  docendus  est  quam  putidum  se  reddat  insipidis  suis  [pag.  17]  facetiis.  Negat  se  censuram  accipere  quam  detuli,  seque  1)  perfidia  om  Beza  et  Amst.