50:57
57
CAPUT
IV.
53
ad
confessionem
aptari
debet,
non
ad
fidei
unitatem.
Tel
si
mavis,
cohaeret
cum
sequentibus,
non
cum
praecedentibus,
hoc
modo:
Quia
nobis
fides
certa
beatae
resurrectionis
constat,
audemus
loqui
et
praedicare
quod
credimus:
quemadmodum
scriptum
est:
Credidi,
propterea
loquutus
sum.
Est
autem
initium
Psalmi
116,
ubi
David
fatetur,
quum
in
ultimas
angustias
redactus
foret,
ita
se
fuisse
perculsum
ut
propemodum
labasceret:
verum
mox
resumpta
fiducia
ex
hac
tentatione
eluctatum
esse.
Inde
itaque
Psalmum
orditur:
Credidi,
propterea
loquar.
Confessionis
enim
mater
est
fides.
Paulus
quidem
ad
eius
imitationem
se
animans
Corinthios
ut
idem
faciant
hortatur:
ac
iuxta
vulgatam
translationem
praeteritum
posuit
loco
futuri:
sed
nihil
refert.
Tantum
enim
hoc
vult,
fideles
debere
magnanimos
esse
et
intrepidos
ad
confitendum,
quod
corde
crediderunt.
Viderint
iam
nostri
pseudonicodemi
quale
figmentum
loco
fidei
sibi
fabricent,
quum
fidem
intus
sepultam
manere
volunt
et
prorsus
mutam:
hacque
sapientia
gloriantur,
si
tota
vita
nullum
rectae
confessionis
verbum
edant.
15.
Nam
omnia
propter
vos.
Nunc
se
non
tantum
in
spe
futurae
beatitudinis,
sed
in
ipsis
etiam
afflictionibus
Corinthiis
coniungit,
in
quibus
videbantur
esse
maxime
diversi:
se
enim
affligi
in
ipsorum
bonum
docet.
Unde
sequitur,
merito
eos
partem
debere
in
se
transferre.
Pendet
hoc,
quod
dicit
Paulus,
primum
ex
arcana
communione,
quam
habent
inter
se
Christi
membra,
sed
praecipue
ex
mutua
ratione
et
necessitudine,
quae
inter
ipsos
vigere
peculiariter
debebat.
Iam
admonitio
haec
perquam
utilis
erat
Corinthiis
et
consolationem
eximiam
secum
trahebat.
Cuius
enim
consolationis
est,
quum
Deus
imbecillitati
nostrae
parcens,
mollius
nos
tractat,
affligi
in
commune
omnium
bonum
eos,
qui
praestantiori
virtute
instructi
sunt?
Admonebantur
etiam
ut,
quum
aliter
iuvare
Paulum
nequirent,
precibus
saltem
eum
sublevarent
et
commiseratione.
Ut
gratia,
quae
abundaverit.
Consensum
illum
membrorum
Christi
iam
commendat
a
fructu,
qui
inde
oritur
:
nempe
quod
valet
ad
propagandam
Dei
gloriam.
Per
gratiam
metonymice
more
usitato
intelligit
beneficium
illud
liberationis,
cuius
supra
meminerat:
quod
dum
opprimebatur,
non
erat
tamen
anxius:
inopia
laborans,
non
destituebatur
ete.
Denique
perpetuam
adversus
omne
maiorum
genus
liberationem.
Hanc
gratiam
dicit
exundare:
quo
significat,
non
penes
se
inclusam
esse
ut
solus
ea
fruatur,
sed
latius
diffundi,
nempe
in
Corinthios,
quibus
multum
proderat.
Quum
doni
Dei
exuberantiam
in
gratitudine
constituit,
in
autoris
gloriam,
admonet,
nostra
ignavia
perire
quidquid
in
nos
bonorum
confert
Deus,
nisi
ad
gratias
agendas
prompti
et
alacres
simus.
|